Άν ανατρέξει κανείς στην λίστα με τους κατόχους της "Χρυσής Μπάλας" από το 1956 που ξεκίνησε ο διαγωνισμός υπό την αιγίδα του "France Fotball" θα διαπιστώσει ότι είναι μόλις τρεις ποδοσφαιριστές μη επιθετικογενείς που έχουν κατακτήσει την κορυφή. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Φάμπιο Καναβάρο που το 2006 χάρις στην επιτυχία της Εθνικής Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας πήρε τον τίτλο όντας ο πέμπτος Ιταλός που το πετυχαίνει.
Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1973 στην Νάπολι, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην συνοικιακή ομάδα της Μπανιόλι έως ότου τον ανακαλύψουν οι σκάουτερ της Νάπολι και τον εντάξουν στην παιδική ομάδα. Πολλές φορές μάλιστα βρισκόταν στο "Σαν Πάολο" ως ball-boy βλέποντας από κοντά τα ποδοσφαιρικά του είδωλα Ντιέγκο Μαραντόνα και Τσίρο Φερράρα.
Κέρδισε την προώθηση του στην πρώτη ομάδα όταν σε μια προπόνηση της ανδρικής ομάδας έκανε ένα δυνατό μαρκάρισμα στον Μαραντόνα και παρότι αυτό εκνεύρισε τους υπόλοιπους παίκτες και το προπονητικό τιμ ο ίδιος ο Αργεντινός σταρ τον ενθάρρυνε να αγωνίζεται με τον τρόπο που αυτός ξέρει.
Η πρόοδος του ήταν ραγδαία και στις 7 Μαρτίου του 1993 πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στην SERIE A στο Τορίνο απέναντι στην Γιουβέντους. Η μετά-Μαραντόνα εποχή για τους "παρτενοπέι" δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή αφού πολλοί σημαντικοί παίκτες είχαν αποχωρήσει από τον σύλλογο, ενώ άρχιζαν να εμφανίζονται και οικονομικά προβλήματα.
Το καλοκαίρι του 1995 η Πάρμα καταθέτει πρόταση 13 δισεκατομμυρίων λιρετών στους "μπλε" για να τον κάνει δικό της η οποία γίνεται αποδεκτή και ύστερα από 68 εμφανίσεις και 1 γκολ αποχωρεί από την Νότια Ιταλία για να παίξει στους "παρμετζάνι".
Στην ομάδα της Εμίλια-Ρομάνα αγωνίστηκε για εφτά χρόνια μέχρι το 2002 συγκροτώντας μια από τις καλύτερες αμυντικές γραμμές της Ευρώπης μαζί με τους Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Λουίτζι Σαρτόρ, Λιλιάν Τιράμ και Νέστορ Σενσίνι.
Κατέκτησε δύο Κύπελλα Ιταλίας το 1999 και το 2002, το Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1999 και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1999 στον τελικό της Μόσχας απέναντι στην Μαρσέιγ έχοντας 288 συμμετοχές και 5 γκολ.
Στην ομάδα της Εμίλια-Ρομάνα αγωνίστηκε για εφτά χρόνια μέχρι το 2002 συγκροτώντας μια από τις καλύτερες αμυντικές γραμμές της Ευρώπης μαζί με τους Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Λουίτζι Σαρτόρ, Λιλιάν Τιράμ και Νέστορ Σενσίνι.
Κατέκτησε δύο Κύπελλα Ιταλίας το 1999 και το 2002, το Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1999 και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1999 στον τελικό της Μόσχας απέναντι στην Μαρσέιγ έχοντας 288 συμμετοχές και 5 γκολ.
Το καλοκαίρι του 2002 η Ίντερ προσφέρει στην Πάρμα 23 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει κάτοικο Μιλάνου υπογράφοντας συμβόλαιο τεσσάρων ετών. Η παραμονή του στο Μιλάνο πάντως δεν συνδυάστηκε με την κατάκτηση τίτλων ενώ και την δεύτερη χρονιά έχασε πολλούς αγώνες λόγω τραυματισμού.
Το καλοκαίρι του 2004 ο Φάμπιο Καπέλο αναλαμβάνει τον πάγκο της Γιουβέντους και στην μετεγγραφική λίστα του βρίσκεται το όνομα του Καναβάρο. Παρότι είχε συμβόλαιο για δύο ακόμα έτη οι διοικήσεις των "νερατζούρι" και της "Γηραιάς Κυρίας" ήρθαν σε συμφωνία για την παραχώρησή του και έτσι μετά από 74 συμμετοχές και 3 γκολ άφησε το Μιλάνο για να μεταβεί στο Τορίνο.
Στο "Ντελε Άλπι" παρέμεινε μέχρι το 2006 έχοντας 94 συμμετοχές και 7 γκολ, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα τα οποία όμως λόγω του σκανδάλου "calciopoli" της αφαιρέθηκαν. Μετά τον υποβιβασμό των "μπιανκονέρι" στην SERIE B αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του εκτός Ιταλίας και πιο συγκεκριμένα στην Ισπανία και την Ρεάλ Μαδρίτης όπου είχε προσλάβει και πάλι τον Φάμπιο Καπέλο.
Το καλοκαίρι του 2004 ο Φάμπιο Καπέλο αναλαμβάνει τον πάγκο της Γιουβέντους και στην μετεγγραφική λίστα του βρίσκεται το όνομα του Καναβάρο. Παρότι είχε συμβόλαιο για δύο ακόμα έτη οι διοικήσεις των "νερατζούρι" και της "Γηραιάς Κυρίας" ήρθαν σε συμφωνία για την παραχώρησή του και έτσι μετά από 74 συμμετοχές και 3 γκολ άφησε το Μιλάνο για να μεταβεί στο Τορίνο.
Στο "Ντελε Άλπι" παρέμεινε μέχρι το 2006 έχοντας 94 συμμετοχές και 7 γκολ, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα τα οποία όμως λόγω του σκανδάλου "calciopoli" της αφαιρέθηκαν. Μετά τον υποβιβασμό των "μπιανκονέρι" στην SERIE B αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του εκτός Ιταλίας και πιο συγκεκριμένα στην Ισπανία και την Ρεάλ Μαδρίτης όπου είχε προσλάβει και πάλι τον Φάμπιο Καπέλο.
Παρέμεινε στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" έως και το καλοκαίρι του 2009 κατακτώντας δύο Πρωταθλήματα Ισπανίας το 2007 και το 2008 με 118 συμμετοχές και 1 γκολ. Μάλιστα τον Απρίλιο του 2013 η Marca τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία ενδεκάδα ξένων ποδοσφαιριστών που φόρεσαν την φανέλα των "μερένγκες".
Επιστροφή στην Ιταλία για λογαριασμό της Γιουβέντους υπογράφοντας συμβόλαιο ενός έτους όπου όμως τα πράγματα δεν εξελίχθησαν καλά για τον ίδιο. Έδειχνε να έχει χάσει την φόρμα του ενώ και οι "τιφόζι" δεν του συγχώρησαν ποτέ το γεγονός ότι παράτησε την ομάδα του Τορίνο όταν υποβιβάστηκε.
Ύστερα από 33 παιχνίδια η Γιουβέντους ανακοίνωσε ότι δεν θα ανανεώσει το συμβόλαιο του ενώ παρότι ο ίδιος είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να επιστρέψει στην Νάπολι για να κλείσει την καριέρα του όμως δεν έκανε κάποια προσπάθεια για να τον εντάξει ξανά ύστερα από 15 χρόνια.
Ύστερα από 33 παιχνίδια η Γιουβέντους ανακοίνωσε ότι δεν θα ανανεώσει το συμβόλαιο του ενώ παρότι ο ίδιος είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να επιστρέψει στην Νάπολι για να κλείσει την καριέρα του όμως δεν έκανε κάποια προσπάθεια για να τον εντάξει ξανά ύστερα από 15 χρόνια.
Αντ'αυτού υπέγραψε στην Αλ Αχλί από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για δύο χρόνια αλλά τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμού που αντιμετώπιζε στο γόνατο τον ανάγκασε μετά από 16 συμμετοχές και 2 γκολ τον Ιούνιο του 2011 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών με την Εθνική ομάδα της χώρας του με 136 και 2 γκολ κάνοντας ντεμπούτο στις 22 Ιανουαρίου του 1997 σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Βόρεια Ιρλανδία. Πήρε μέρος στις τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 στην Γαλλία, του 2002 στην Νότια Κορέα και την Ιαπωνία,.
Η κορυφαία του στιγμή ήρθε το 2006 στην Γερμανία όπου αναδείχθηκε παγκόσμιος Πρωταθλητής ενώ συμπεριελήφθηκε στην κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης και το 2010 ως αρχηγός στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής που έμελλε να είναι και το τελευταίο του.
Η κορυφαία του στιγμή ήρθε το 2006 στην Γερμανία όπου αναδείχθηκε παγκόσμιος Πρωταθλητής ενώ συμπεριελήφθηκε στην κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης και το 2010 ως αρχηγός στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής που έμελλε να είναι και το τελευταίο του.
Ήταν φιναλίστ του EURO 2000 στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας, ενώ πήρε μέρος σε δύο ακόμα τελικές φάσεις το 2004 στην Πορτογαλία και το 2008 στην Αυστρία και την Ελβετία. Στις 12 Αυγούστου του 2009 σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Ελβετία γινόταν ο πρώτος σε συμμετοχές με τους "ατζούρι" ξεπερνώντας τον Πάολο Μαλντίνι.
Μετά την αποτυχία της Ιταλίας να προκριθεί από την φάση των ομίλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από το εθνικό συγκρότημα της χώρας του.
Μετά την αποτυχία της Ιταλίας να προκριθεί από την φάση των ομίλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από το εθνικό συγκρότημα της χώρας του.
Το 2009 εκδίδει την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο "Απο τους δρόμους της Νάπολι έως την κορυφή του κόσμου", τον Σεπτέμβριο του 2012 αναλαμβάνει τεχνικός διευθυντής της Αλ Αχλί ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους παρακολουθεί μαθήματα προπονητικής στο Κοβερτσιάνο παίρνοντας το δίπλωμα του προπονητή UEFA Pro-First Class.
Τον Ιούλιο του 2013 εντάχθηκε στο προπονητικό τιμ του Ρουμάνου Κοσμίν Ολαρόιου, ενώ τον Ιούνιο του 2014 ήταν απο τους υποψηφίους για να ενταχθεί στο προπονητικό τιμ του Κάρλο Αντσελότι στην Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά τελικά προτιμήθηκε ο Φερνάντο Ιέρο.
Τον Νοέμβριο αναλαμβάνει για πρώτη φορά χρέη πρώτου προπονητή στην κινέζικη Guangzhou Evergrande στην θέση του Μαρτσέλο Λίπι. Στην ομάδα της Γκουανγκζού έκατσε μέχρι τον Ιούνιο του 2015, έχοντας σε 23 παιχνίδια 11 νίκες, 7 ισοπαλίες και 5 ήττες.
Τον Οκτώβριο αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της σαουδαραβικής Άλ Νάσρ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016 έχοντας σε 16 παιχνίδια 6 νικες, 7 ισοπαλίες και 3 ήττες. Επιστροφή στην Κίνα τον Ιούνιο, αυτή την φορά για λογαριασμό της Tianjin Quanjian στην θέση του Βαντερλέι Λουξεμπούργκο.
Άν και δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων αφού προερχόταν απο σερί 7 συνεχόμενων ηττών, κατάφερε στους 21 αγώνες να πετύχει 15 νίκες και με 1 ισοπαλία και 5 ήττες και να οδηγήσει την ομάδα του στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του κινεζικού Πρωταθλήματος.
Στην πρώτη κατηγορία την οδήγησε στην τρίτη θέση και στα πλει-οφ του Ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ και για αυτό τον λόγο πήρε το βραβείο του καλύτερου προπονητή της χρονιάς. Όμως τον Νοέμβριο του 2017 παραιτήθηκε απο την Τιανζίν για να αναλάβει ξανά την τεχνική ηγεσία της Γκουανγκζού.
Κατέκτησε το 2018 το κινεζικό Σούπερ Καπ, ενώ τον Δεκέμβριο του 2019 κατέκτησε το Πρωτάθλημα έχοντας στο δεύτερο του αυτό πέρασμα σε 109 αγώνες 65 νίκες, 22 ισοπαλίες και 22 ήττες.
Τον Μάρτιο του 2019 θα αναλάβει προσωρινός τεχνικός ηγέτης της Κίνας στην θέση του Μαρτσέλο Λίπι διατηρώντας παράλληλα την θέση του στην Γκουανγκζού. Δεν θα μακροημερεύσει και τον Απρίλιο μετά απο μόλις 2 αγώνες θα παραιτηθεί.
Tον Σεπτέμβριο του 2022 θα αναλάβει την Μπενεβέντο ομάδα της SERIE B, την πρώτη προπονητική δουλειά στην χώρα του.
Πέρα απο το "Muro di Berlino", ο Πάολο Μαλντίνι θα του προσδώσει και άλλο ένα προσωνύμιο το
«Canna» (Το Καλάμι), παίρνοντας ως αναφορά στο επώνυμό του, αλλά κυρίως λόγω της πνευματικής δύναμης που διαθέτει, ανάμεσα στα άλλα, όπως η ηγετική φυσιογνωμία, η αποφασιστικότητα, η έντονη ιδιοσυγκρασία και το χάρισμα του στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και η ικανότητά του να οργανώνει την άμυνά του.
