"Ο Ρούουντ Γκούλιτ είναι ένας εκπληκτικός παίκτης με μεγάλες ικανότητες. Δεν φοβάται να κάνει πράγματα με την μπάλα και δείχνει να απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο με αυτήν. Για μένα αυτό τον κάνει ακόμα καλύτερο παίκτη και απο τον Μαραντόνα. Και οι δύο διαθέτουν την ποιότητα που βρίσκεται σε όλους τους μεγάλους ποδοσφαιριστές είναι η ισορροπία, δεν μπορείς να τους πάρεις εύκολα την μπάλα, είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Πελέ, τον Μπεκενμπάουερ και τον Κρόιφ.
Αυτά δήλωνε ο Τζόρτζ Μπέστ το 1990 για τον μεγάλο Ολλανδό άσο που είχε την δυνατότητα να παίζει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης, συνδυάζοντας την δύναμη, την ταχύτητα και την τεχνική, ενώ ήταν πολύ καλός και στο ψηλό παιχνίδι.
Γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1962 στο Άμστερνταμ ως Ρούντι Ντίλ, μιας και ήταν αποτέλεσμα εξωσυζυγικής σχέσης του Τζόρτζ Γκούλιτ Σουριναμέζου καθηγητή λυκείου και της Ρία Ντίλ φύλακα στο Εθνικό μουσείο. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο αρχικά απο την ASV Meerboys και να ακολουθήσει η DWS όπου με τις εμφανίσεις του θα κερδίσει μια θέση στην U-17 της Ολλανδίας.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο θα αρχίζει να χρησιμοποιεί το επώνυμο Γκούλιτ γιατί όπως έλεγε ότι παραπέμπει περισσότερο σε ποδοσφαιριστή, συνέχιζε όμως να διατηρεί και το επώνυμο της μήτρας του με το οποίο πολλές φορές υπέγραφε τα συμβόλαια.
Το 1978 η Χάαρλεμ θα του προσφέρει επαγγελματικό συμβόλαιο και σε ηλικία 16 ετών θα γίνει ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που θα αγωνιστεί στην Eredivisie. Την περίοδο 1981-1982 θα είναι απο τους βασικούς συντελεστές της εξόδου στην Ευρώπη, με τον προπονητή του Μπάρι Χιούζ να τον χαρακτηρίζει ως τον Ολλανδό Ντάνκαν Έντουαρντς.
Μετά απο 91 παιχνίδια και 32 τέρματα, το καλοκαίρι του 1982 θα προταθεί σε αγγλικές ομάδες όπως την Άρσεναλ και την Ίπσουιτς αλλά το ποσό που ζητάει η Χάαρλεμ θα κριθεί ασύμφορο και δεν υπήρξε εξέλιξη.
Στο παιχνίδι θα μπει η Φέγενοορντ και θα τον κάνει κάτοικο Ρότερνταμ. Με τους ροτερντάμερς θα αγωνιστεί σε 107 παιχνίδια πετυχαίνοντας 43 τέρματα μέχρι το καλοκαίρι του 1985 και θα κατακτήσει το ντάμπλ της περιόδου 1983-1984 όπου και αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης της χρονιάς.
Εκείνο το καλοκαίρι η PSV θα δώσει 1.2 εκατομμύρια φιορίνια για να τον φέρει στο Αιντχόφεν. Με τους "ασπροκόκκινους" θα κατακτήσει την διετία 1985-1987 ισάριθμα Πρωταθλήματα, ενώ το 1986 θα ανακηρυχθεί ξανά ποδοσφαιριστής της χρονιάς.
Ύστερα απο 75 παιχνίδια και 53 τέρματα θα έρθει η στιγμή που θα φύγει απο την Ολλανδία. Οι ιθύνοντες της Μίλαν εντυπωσιασμένοι απο την παρουσία του στο Trofeo Gamper το καλοκαίρι του 1986 δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη και ένα χρόνο αργότερα ο Μπερλουσκόνι θα προσφέρει το ποσό των 18 εκατομμυρίων φιορινιών για να τον φέρει στην Ιταλία.
Άν και στην αρχή θα δυσκολευτεί με την γλώσσα αλλά και το ότι για πρώτη φορά θα φύγει εκτός Ολλανδίας θα αποτελέσει θεμέλιο λίθο για την κυριαρχία της Μίλαν σε Ιταλία και Ευρώπη μαζί με τους άλλους δύο Ολλανδούς τον Μάρκο Φαν Μπάστεν και τον Φράνκ Ράϊκαρντ.
Τρία Πρωταθλήματα το 1988, το 1992 και το 1993, 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1993 και το 1994, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1989 κόντρα στην Στεάουα στην Μαδρίτη και το 1990 κόντρα στην Μπενφίκα στην Βιέννη. Ακόμα 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ το 1990 κόντρα στην Σαμπντόρια και το Διηπειρωτικό επίσης το 1990 κόντρα στην Ολίμπια Ασουνσιόν έχοντας συνολικά 173 παιχνίδια και 56 τέρματα.
Οι συχνοί τραυματισμοί την τελευταία τριετία και η κόντρα με τον Καπέλο που οδήγησε στην απουσία του απο τον χαμένο τελικό του Μονάχου απέναντι στην Μαρσέιγ, εξαιτίας του κανονισμού για την παρουσία τριών ξένων ποδοσφαιριστών στην αποστολή αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την παρουσία του στο Μιλάνο.
Επόμενος σταθμός η Σαμπντόρια η οποία δαπάνησε το ποσό του 1 δισεκατομμυρίου ιταλικών λιρετών για να τον φέρει στην Γενοβα. Στο "Λουίτζι Φερράρις" θα κατακτήσει το Κύπελλο του 1994 και οι εμφανίσεις του θα πείσουν τον Μπερλουσκονι να τον ξαναφέρει πίσω στο "Τζιουζέπε Μεάτσα".
Όμως τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως το πρώτο πέρασμα του θα αγωνιστεί μόλις σε 14 παιχνίδια με 4 τέρματα και τον Νοέμβριο του 1994 θα φύγει για να ενταχθεί ξανά στους "μπλουτσερκιάτι" όπου θα πραγματοποιήσει συνολικά 63 συμμετοχές και 27 γκόλ.
Ύστερα απο οκτώ χρόνια το καλοκαίρι του 1995 θα αποχωριστεί την Ιταλία για λογαριασμό της Τσέλσι στην οποία το καλοκαίρι του 1998 θα βάλει τέλος στην καριέρα του έχοντας 63 συμμετοχές και 7 τέρματα.
Με τους "οράνιε" θα κάνει ντεμπούτο την 1η Σεπτεμβρίου του 1981 στην Ζυρίχη στην φιλική ήττα απο την Ελβετία με 2-1. Άν και οι τρεις επόμενες διοργανώσεις θα βρουν την Ολλανδία εκτός των τελικών φάσεων θα έρθει το Euro του 1988 εκεί όπου οι Ολλανδοί θα αναδειχθούν Πρωταθλητές Ευρώπης.
Στα γήπεδα της Γερμανίας ο Γκούλιτ θα παίξει σε όλα τα παιχνίδια της διοργάνωσης και είναι αυτός που στον τελικό του Μονάχου κόντρα στην Σοβιετική Ένωση θα ανοίξει το σκόρ με κεφαλιά, ενώ θα συμπεριληφθεί και στην καλύτερη εντεκάδα της διοργάνωσης.
Θα λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990 όπου θα αγωνιστεί και στα τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης αλλά η Γερμανία στην φάση των "16" θα την αφήσει εκτός συνέχειας. Στα γήπεδα της Σουηδίας το 1992 θα αγωνιστεί σε όλα τα παιχνίδια του Euro όπου δεν θα μπορέσει να φτάσει στον τελικό αφού θα αποκλειστεί απο την Δανία στην διαδικασία των πέναλντι.
Θα έρθει σε κόντρα με τον Ντίκ Άντβοκαατ ύστερα απο το φιλικό παιχνίδι στο "Γουέμπλει" όπου η αλλαγή θέσης και το γεγονός ότι θα αντικατασταθεί απο τον Όφερμαρς θα φέρει την διαμάχη. Θα υπάρξει κατά κάποιον τρόπο μια ανακωχή, αφού θα αγωνιστεί στις 27 Μαΐου του 1994 στην Ουτρέχτη κόντρα στην Σκοτία.
Όμως κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ θα αποχωρήσει απο το προπονητικό κέντρο και θα βάλει τίτλους τέλους μετά απο 66 συμμετοχές και 17 γκολ. Το 2013 οι δυο τους θα δώσουν το παρών στην τηλεοπτική εκπομπή Studio Voetbal όπου και οι δυο τους θα παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος.
H αποχώρηση του Γκλεν Χόντλ το καλοκαίρι του 1996 για την Εθνική Αγγλίας άφησε ένα κενό στον πάγκο της Τσέλσι. Τότε ζητήθηκε απο τον Γκούλιτ να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία και να είναι πάικτης-προπονητής.
Στην πρώτη του χρονιά θα κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, αλλά τον Φεβρουάριο του 1998 θα απολυθεί έχοντας σε 83 παιχνίδια 41 νίκες, 18 ισοπαλίες και 24 ήττες, ερχόμενος σε κόντρα με το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας.
Τον Αύγουστο του 1998 θα αναλάβει την Νιουκάστλ, θα φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1999, αλλά το πολύ κακό ξεκίνημα της περιόδου 1999-2000 θα τον οδηγήσουν στην παραίτηση ύστερα απο 52 παιχνίδια με 18 νίκες, 14 ισοπαλίες και 20 ήττες.
Το καλοκαίρι του 2004 θα επιστρέψει στην Ολλανδία για λογαριασμό της Φέγενοορντ όμως δεν θα μπορέσει να κερδίσει κάποιον τίτλο τερματίζοντας στην τέταρτη θέση όπου σε 45 παιχνίδια θα ΄χει 25 νίκες, 7 ισοπαλίες και 13 ήττες.
Τον Νοέμβριο του 2007 θα αναλάβει τους LA Galaxy όντας ο καλύτερα αμειβόμενος προπονητής στο MLS . Όμως η παρουσία του στο Λος Άντζελες ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακή αφενός δυσκολευόταν με τους κανονισμούς αφετέρου ήρθε σε κόντρα με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές.
Τον Αύγουστο του 2008 θα παραιτηθεί επικαλούμενος προσωπικούς λόγους όμως το σερί των εφτά συνεχόμενων αγώνων χωρίς νίκη ήταν η αιτία έχοντας σε 19 παιχνίδια, 6 νίκες, 5 ισοπαλίες και 8 ήττες.
Τον Ιανουάριο του 2011 θα αναλάβει την Τέρεκ Γκρόζνυ όμως δεν θα μακροημερεύσει θα παραμείνει μέχρι τον Ιούνιο έχοντας μόλις 3 νικες, 3 ισοπαλίες και 7 ήττες σε 13 παιχνίδια
