Διέθετε εξαιρετικά αντανακλαστικά, τα κυριότερα προτερήματα του ήταν η ηρεμία και η εμπιστοσύνη που ενέπνεε τους αμυντικούς του, ενώ ποτέ δεν έχανε την ψυχραιμία του όταν βρισκόταν υπό πίεση. Για αυτό τον λόγο άλλωστε ο Gilmar dos Santos Neves επιλέχθηκε ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου για τον 20ο αιώνα.
Έστω και αν το ξεκίνημα του με την φανέλα της "τιμάο" δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό, θεωρήθηκε υπεύθυνος για μια βαριά ήττα απο την Πορτουγκέζα, όμως μετά απο τέσσερις μήνες θα επανέρθει κάτω απο τα δοκάρια και θα βοηθήσει στην κατάκτηση του πολιτειακού Πρωταθλήματος.
Στα δέκα χρόνια που έκατσε μέτρησε συνολικά 395 συμμετοχές κατακτώντας 3 Πρωταθλήματα Παουλίστα(1951,1952,1954) και δύο τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο το 1953 και το 1954. Η διαμάχη του με τον τότε πρόεδρο του συλλόγου Βαντίχ Χελού,τον ώθησαν στην πόρτα της εξόδου και το 1961 η Σάντος τον έκανε δικό της.
Μία σοφή επιλογή όπως αποδείχθηκε αφού με την φανέλα των "ψαριών" κατέκτησε 5 Πρωταθλήματα Παουλίστα(1962,1964,1965,1967,1968), 5 Πρωταθλήματα Βραζιλίας(1962,1963,1964,1965,1968), 2 Κόπα Λιμπερταδόρες και 2 Διηπειρωτικά το 1962 και το 1963, μέχρι και το 1969 όταν και σταμάτησε την ποδοσφαιρική του καριέρα με 330 αγώνες.
Μεγάλη όμως ήταν και η καριέρα του και με την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας την οποία φόρεσε 94 φορές καταλαμβάνοντας την 8η θέση στην σχετική λίστα. Έκανε ντεμπούτο την 1η Μαρτίου του 1953 απέναντι στην Βολιβία στην Λίμα για Νοτιοαμερικάνικο Πρωτάθλημα.
Αναμφίβολα η κορυφαία του στιγμή δεν ήταν άλλη από τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1958 και του 1962 στα γήπεδα της Σουηδίας και της Χιλής αντίστοιχα όπου ήταν και ο βασικός της.
Επίσης συμμετείχε και στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 στα γήπεδα της Αγγλίας όπου πήρε μέρος σε δύο παιχνίδια. Τελευταία του εμφάνιση με την "σελεσάο" στις 12 Ιουνίου του 1969 στο Μαρακανά στην φιλική νίκη επί της Αγγλίας με 2-1.
Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του έλαβε πόστο στην εθνική ομάδα, ενώ και στην Σάντος διετέλεσε μέλος του διοικητικού της συμβουλίου αλλά και προπονητής τερματοφυλάκων της. Επίσης ασχολήθηκε και με την επιχειρηματικότητα ώς αντιπρόσωπος αυτοκινητοβιομηχανίας στο Σάο Πάολο.
Αναμφίβολα η κορυφαία του στιγμή δεν ήταν άλλη από τις δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1958 και του 1962 στα γήπεδα της Σουηδίας και της Χιλής αντίστοιχα όπου ήταν και ο βασικός της.
Επίσης συμμετείχε και στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 στα γήπεδα της Αγγλίας όπου πήρε μέρος σε δύο παιχνίδια. Τελευταία του εμφάνιση με την "σελεσάο" στις 12 Ιουνίου του 1969 στο Μαρακανά στην φιλική νίκη επί της Αγγλίας με 2-1.
Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του έλαβε πόστο στην εθνική ομάδα, ενώ και στην Σάντος διετέλεσε μέλος του διοικητικού της συμβουλίου αλλά και προπονητής τερματοφυλάκων της. Επίσης ασχολήθηκε και με την επιχειρηματικότητα ώς αντιπρόσωπος αυτοκινητοβιομηχανίας στο Σάο Πάολο.
Στις 25 Αυγούστου του 2013 άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 83 ετών στο Συριο-Λιβανέζικο νοσοκομείο του Σάο Πάολο. Είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο από την αρχή της εβδομάδας με λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος η κατάστασή του όμως επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο από την στιγμή που υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και θεωρήθηκε μη αναστρέψιμη.
Ο οργανισμός του ήταν ήδη επιβαρυμένος από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί το 2000 που είχε ως συνέπεια να παραλύσει ολόκληρη η αριστερή του πλευρά και να κινείται με αναπηρικό καροτσάκι.
Ο οργανισμός του ήταν ήδη επιβαρυμένος από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί το 2000 που είχε ως συνέπεια να παραλύσει ολόκληρη η αριστερή του πλευρά και να κινείται με αναπηρικό καροτσάκι.
