Αλφρέντο Ντι Στέφανο To "ξανθό βέλος"

Δεν είναι και λίγο πράγμα ένας ποδοσφαιριστής που δεν έχει καταφέρει να παίξει ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου να θεωρείται από πολλούς σύγχρονούς του ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο περί ου ο λόγος το 1999 ανακηρύχτηκε τρίτος κορυφαίος ποδοσφαιριστής της  Ευρώπης για τον 20ο αιώνα πίσω μόνο από τον Γιόχαν Κρόιφ και τον Φράντς Μπεκενμπάουερ.

Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του 1926 στην περιοχή Μπαράκας του Μπουένος Άιρες έχοντας ιταλικές ρίζες από την πλευρά του πατέρα του και γαλλικές και ιρλανδικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας του. Απο πολύ νωρίς στράφηκε στο ποδόσφαιρο σε ηλικία 12 ετών στην ομάδα Los Cardales, ενώ ο πατέρας του φόρεσε την φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ αλλά σταμάτησε πολύ γρήγορα λόγω ενός τραυματισμού στο γόνατο.

Ο πατέρας του ήταν αυτός που έστειλε γράμμα στην Ρίβερ, με τους ιθύνοντες να απαντούν θετικά και να τον καλούν να δοκιμαστεί για την ομάδα των νέων. Πέρασε το τεστ και όχι μόνο αυτό, αλλά σε ηλικία 19 ετών στις 15 Ιουλίου του 1945 έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ απέναντι στην Ουρακάν κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1945.

Ένα χρόνο αργότερα το 1946 δόθηκε δανεικός στην Ουρακάν οι ιθύνοντες των οποίων είχαν δει στον Αλφρέντο τις τεράστιες δυνατότητες του ταλέντου του. Με την φανέλα των "globo" πήρε μέρος σε 24 παιχνίδια και πέτυχε 11 γκολ, και το 1947 αν και οι διοικούντες ήθελαν να τον κρατήσουν στο δυναμικό τους επέστρεψε και πάλι στους "μιλιονάριος".

Στο "Μονουμεντάλ" έμεινε μέχρι και το 1949 κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1947 και είχε συνολικό απολογισμό 75 συμμετοχές και 55 γκολ. To 1947 η Ένωση Αργεντίνων Ποδοσφαιριστών αποφασίζει να κατέβει σε απεργιακές κινητοποιήσεις και το πρωτάθλημα διακόπτεται.

Η Ένωση παραμένει αμετακίνητη και αποφασίζει να απέχει από τους αγωνιστικούς χώρους έως και τον Μάιο του 1949, ο Ντι Στέφανο που είχε τσακωθεί με την διοίκηση της Ρίβερ αποφασίζει να φύγει για την Κολομβία για λογαριασμό της Μιγιονάριος   

Εκεί η "ξανθιά σαίτα(saeta rubia)" αποτέλεσε μέλος ενός εξαιρετικού συνόλου το οποίο έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο για αυτό και ονομάστηκε το "μπλέ μπαλέτο". Στους "αλμπιαθούλες" συμπλήρωσε 111 συμμετοχές με 100 γκολ από το 1949 μέχρι και το 1953, βοηθώντας τους να κατακτήσουν 3 Πρωταθλήματα το 1949, το 1950 και το 1951, το Κύπελλο Κολομβίας το 1953, ενώ αναδείχτηκε και δύο φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Το 1952 οι Κολομβιανοί προσκλήθηκαν από την Ρεάλ Μαδρίτης να συμμετάσχουν σε τουρνουά προς τιμήν της "βασίλισσας" που συμπλήρωνε τα 50 χρόνια από την ίδρυση της. Οι "πρεσβευτές" με τον Ντι Στέφανο σε μεγάλα κέφια επικράτησε των Μαδριλένων με 4-2 εντυπωσιάζοντας ακόμα και αυτόν τον Σαντιάγκο Μπερναμπέου.  Παράλληλα όμως κίνησε και το ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα η οποία είναι η πρώτη που κάνει κίνηση για να τον αποκτήσει.

Εκείνη την περίοδο οι σύλλογοι στην Κολομβία αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα λόγω της χαμηλής προέλευσης θεατών στα γήπεδα και τα Χριστούγεννα του 1952 ο Ντι Στέφανο αποφασίζει να μην επιστρέψει στην Μπογκοτά και εκδηλώνει την επιθυμία να επιστρέψει στο Μπουένος Αίρες και την Ρίβερ.

Όπως ήταν λογικό η κίνηση αυτή προκάλεσε την δυσαρέσκεια των ιθυνόντων της Μιγιονάριος αφού ήδη είχε εισπράξει προκαταβολή του μισθού του και ζητήσανε από την FIFA να μην εκδώσει δελτίο στον ποδοσφαιριστή σε περίπτωση που κάποια ομάδα θέλει να τον εντάξει στο δυναμικό της. 

Η ασθένεια του Κουμπάλα επαναφέρει το όνομα του Ντι Στέφανο στο προσκήνιο και ο πρόεδρος Ενρίκε Μαρτί στέλνει το Καταλανό δικηγόρο και ειδικό στο εμπορικό δίκαιο Ραμόν Τρίας Φάργκας που γνώριζε καλά την Νότια Αμερική να διαπραγματευτεί την μετεγγραφή ενώ υπήρχαν και οι πληροφορίες ότι ο πατέρας του ήταν ήδη μέτοχος των Μιγιονάριος.

Επειδή όμως το καθεστώς ιδιοκτησίας του Ντι Στέφανο ήταν ιδιαίτερο αφού τόσο η Μιγιονάριος όσο και η Ρίβερ Πλέιτ είχαν δικαιώματα του παίκτη, ο  Φάργκας επιτυγχάνει καταρχήν συμφωνία με τους Αργεντίνους στο ποσό των 4.000.000 πεσετών για να τον κάνει δικό της από την 1η Ιανουαρίου του 1955  με τον όρο  να συμφωνήσουν και οι Κολομβιανοί στην αγοραπωλησία. 

Τότε ο Μαρτί στέλνει στην Μπογκοτά τον αρχισκάουτερ Πέπε Σαμιτιέρ για να την ολοκληρώσει. Ο Σαμιτιέρ για να επιταχύνει τις συζητήσεις ζήτησε την μεσολάβηση ενός Καταλανού γνώριμου του Χουάν Μπουσκέτς-Μπαρό ο οποίος όμως άνηκε στην διοίκηση της αντιπάλου της Σάντα Φε και ουσιαστικά αποτέλεσε εμπόδιο στην ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.

Ο ίδιος ο Μπαρό φέρεται ότι έθεσε τελεσίγραφο στους ανθρώπους της Μιγιονάριος να αποδεχτούν μια μικρή προσφορά ενώ ήταν και ο "ιθύνων νους" πίσω από την ¨αποστασία" του παίκτη ως μέσο πίεσης για να γίνει η μετεγγραφή.

Παρόλα αυτά οι δύο πλευρές δεν τα βρίσκουν ο Φάργκας μάλιστα κατηγόρησε τον Μαρτί ότι έκανε πίσω στο θέμα των χρημάτων αφού άλλα είχαν συμφωνήσει και άλλα έγιναν. Τον Μάιο του 1953 ο Ντι Στέφανο μεταβαίνει μαζί με την οικογένειά του στην Βαρκελώνη  φοράει την φανέλα της Μπαρτσελόνα και αγωνίζεται σε τρία φιλικά.

Με την υπόλοιπη αποστολή μεταβαίνει στο Καράκας στο τουρνουά "Pequena Copa del Munto"  δίνοντας την ευκαιρία στις δύο διοικήσεις να επανέλθουν στις συζητήσεις.

Συζητήσεις όμως που καταλήγουν σε αδιέξοδο με τους Καταλανούς να εκδίδουν δελτίο στον παίκτη το οποίο το αναγνωρίζει και η FIFA χωρίς να γνωρίζει την πορεία των διαπραγματεύσεων αλλά η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία μπλοκάρει την μετακίνηση.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο παρεμβαίνει και η Ρεάλ Μαδρίτης διαμέσου του εκτελεστικού διευθυντή Ραιμούντο Σαπόρτα ο οποίος πηγαίνει στην Μπογκοτά και δίνει τα χέρια με την Μιγιονάριος δίνοντας το ποσό των 27.000 δολαρίων που επιζητούσαν.

Επόμενος σταθμός το Μπουένος Άιρες και η Ρίβερ Πλέιτ με τους "εκατομμυριούχους" να παραμένουν ανένδοτοι αφού είχαν ήδη εκταμιεύσει το ποσό των 2.000.000 από τα 4.000.000 πεσέτες που είχαν συμφωνήσει με την Μπαρτσελόνα με τον Σαπόρτα να αποσπά την υπόσχεση ότι δεν θα εμπλακούν στην διεκδίκηση του παίκτη από τους δύο ισπανικούς συλλόγους.

Ο Σαπόρτα όμως δεν έμεινε εκεί αφού πήγε και στην πρωτεύουσα της Καταλονίας για να συναντήσει τον ίδιο τον παίκτη δίνοντας του και έναν μισθό από την στιγμή που μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1954 θεωρούταν παίκτης της.

Τα πράγματα όμως περιπλέχτηκαν αφού η Μιγιονάριος έκανε καταγγελία στην FIFA, η Παγκόσμια Ομοσπονδία από την πλευρά της ζήτησε από την ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να λύσει τον "γόρδιο δεσμό" και να εκδώσει δελτίο.

Η μόνη λύση πλέον ήταν τα δικαστήρια αφού οι κινήσεις του Μαρτί με την Γιουβέντους και την Ρίβερ Πλέιτ δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο διαμεσολαβητής Αρμάντο Μουνιόθ Καλέρο μετά από συσκέψεις καταλήγει στην εξής απόφαση. Να τον μοιραστούν οι δύο "άσπονδοι φίλοι" από μια διετία η κάθε μία και στην συνέχεια οι δύο πλευρές θα αποφάσιζαν στο που θα καταλήξει.

Η απόφαση υπογράφεται και από τις δύο πλευρές όμως στο 'στρατόπεδο" της Μπαρτσελόνα υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις. Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1953 ο Μαρτί παραιτείται από την προεδρία αφού του χρεώνουν λάθος χειρισμούς στην υπόθεση την ίδια ώρα που η Ρεάλ κατέθετε δικαιολογητικά για την έκδοση του δελτίου.

Την επόμενη ημέρα ο Ντι Στέφανο πραγματοποιεί το ντεμπούτο του με την φανέλα των "μπλάνκος" σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Νανσί, και στις 14 Οκτωβρίου του ίδιου έτους η διοικούσα επιτροπή ανακοινώνει στην Ρεάλ την απόφασή της να εγκαταλείψει την διεκδίκηση του παίκτη και να μην κάνει χρήση της συμφωνίας.

Πριν την έναρξη του "el classico" οι δύο πλευρές υπογράφουν τα σχετικά έγγραφα και η Ρεάλ Μαδρίτης αναλαμβάνει να πληρώσει το ποσό των 4.400.000 πεσετών στους Καταλανούς συμπεριλαμβανομένου και της προκαταβολής στην Ρίβερ Πλέιτ.

Στους "μερένγκες" αγωνίστηκε μέχρι και το 1964 έχοντας 396 συμμετοχές και 308 γκολ τρίτος σκόρερ όλων των εποχών, πίσω απο Κριστιάνο Ρονάλντο και Ραούλ. Η παρουσία του συνδυάστηκε με την κατάκτηση 8 Πρωταθλημάτων το 1954, το 1955, το 1957, το 1958, το 1961, το 1962, το 1963 και το 1964,1 Κύπελλο Ισπανίας το 1962, και 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο το 1960. Το κυριότερο όμως ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας η οποία κατέκτησε 5 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών από το 1956 έως το 1960 και δημιούργησε τον μύθο της Ρεάλ.

Πέρα απο την ομαδική διάκριση ο Ντι Στέφανο ευτύχησε να τιμηθεί από το γαλλικό περιοδικό France Football το 1957 και το 1959 με την "Χρυσή Μπάλα", ενώ αναδείχθηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος. Έκανε την τελευταία του παρουσία στις 27 Μαΐου του 1964 στον χαμένο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την Ίντερ.

Αναμφίβολα για πολλούς ιστορικούς του ποδοσφαίρου αυτή η μετακίνηση θεωρείτο ότι άλλαξε την ιστορία τόσο του ισπανικού όσο και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αφού οι Μαδριλένοι βρισκόταν μακριά από τους εγχώριους τίτλους για πολλά χρόνια.

Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Εσπανιόλ την έτερη ομάδα της Βαρκελώνης με απολογισμό 60 συμμετοχές και 14 γκολ όπου μάλιστα βρήκε τον Λαντισλάο Κουμπάλα με τον οποίον είχαν συνυπάρξει για μικρό διάστημα στην Μπαρτσελόνα.

Κατέχει το ρεκόρ σκοραρίσματος σε τελικούς Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, και μάλιστα σε πέντε συνεχόμενους τελικούς επίσης ρεκόρ, ενώ μαζί με τον Φέρεντς Πούσκας είναι οι πρώτοι σκόρερ σε τελικούς Ευρωπαϊκών Κυπέλλων με εφτά τέρματα.  

Ένα ακόμα παράδοξο είναι ότι αγωνίστηκε σε τρεις εθνικές ομάδες αλλά με καμία από αυτές δεν μπόρεσε να γευτεί την χαρά της συμμετοχής σε τελική φάση Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Αργεντινής σε μόλις 6 παιχνίδια πετυχαίνοντας 6 γκολ κάνοντας ντεμπούτο στις 4 Δεκεμβρίου του 1947 απέναντι στην Βολιβία στο πλαίσιο του Πρωταθλήματος της Νοτίου Αμερικής το οποίο και το κατέκτησε.

Όμως η "αλμπισελέστε" δεν πήρε μέρος στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1950 και του 1954 σε Βραζιλία και Ελβετία αντίστοιχα χάνοντας την πρώτη μεγάλη ευκαιρία. Ακολούθησε η Κολομβία για 4 παιχνίδια τα οποία όμως η FIFA δεν τα αναγνωρίζει ως επίσημα και το 1956 αποκτά την ισπανική υπηκοότητα κάνοντας ντεμπούτο στις 30 Σεπτεμβρίου του 1957 απέναντι στην Ολλανδία.

Παίρνει μέρος σε τέσσερα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 όμως οι "φούριας ρόχας" δεν καταφέρνουν να προκριθούν στα γήπεδα της Σουηδίας. Αντίθετα η Ισπανία προκρίθηκε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Χιλής το 1962 υπό την καθοδήγηση του Χελένιο Χερέρα όμως ένας μυϊκός τραυματισμός λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης του στέρησε την δυνατότητα να αγωνιστεί αν και δηλώθηκε κανονικά στην 23άδα χωρίς όμως να παίξει λεπτό.

Συνολικά αγωνίστηκε 31 φορές πετυχαίνοντας 23 γκολ που μέχρι το 1990 τον έφερνε στην πρώτη θέση της λίστας των σκόρερ όλων των εποχών. 

Πλούσια ήταν και η προπονητική του καριέρα που ξεκίνησε το 1967 από την Έλτσε για να ακολουθήσουν σπουδαίες ομάδες όπως η Ρίβερ Πλέιτ όπου σε 38 παιχνίδια, είχε 15 νίκες, 15 ισοπαλίες και 8 ήττες, η Μπόκα Τζούνιορς σε 78 παιχνίδια, είχε 43 νίκες, 19 ισοπαλίες και 16 ήττες.

Προπόνησε ακόμα τη Ρεάλ Μαδρίτης δύο φορές(1982-1984, 1990-1991), έχοντας σε 99 παιχνίδια 55 νίκες, 20 ισοπαλίες και 24 ήττες, η Σπόρτιγκ Λισαβόνας αλλά και η Βαλένθια σε τρείς περιόδους (1970-1974, 1979-1980, 1985-1988) με την οποία σε 313 παιχνίδια είχε 139 νίκες, 80 ισοπαλίες και 94 ήττες.

Με τις "νυχτερίδες" κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος το 1971 και του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1980 . Με την Μπόκα έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου αλλά και του Πρωταθλήματος το 1969, με την Ρίβερ Πλέιτ το Νασιονάλ του 1981  και με την Ρεάλ Μαδρίτης το Σούπερ Καπ Ισπανίας του 1990 .

Στις 5 Νοεμβρίου του 2000 ο σύλλογος της Μαδρίτης του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου προέδρου του συλλόγου, τίτλο που τον κατείχε μέχρι και το τέλος της ζωής του, ενώ στις 17 Φεβρουαρίου του 2008 από τα χέρια του Μισέλ Πλατινί του απονεμήθηκε βραβείο για την προσφορά του στο άθλημα.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο γεγονός στην πολυτάραχη ζωή του Ντι Στέφανο έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου του 1963  όταν μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων της Εθνικής Απελευθέρωσης(FALN)  μιας αντάρτικής ομάδας που δρούσε στην Βενεζουέλα τον απήγαγαν κατά την διάρκεια της διαμονής του στο Καράκας.

Η κράτηση του κράτησε 72 ώρες διάστημα στο οποίο ο Ντι Στέφανο δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι κινδύνευε η ζωή του αφού κατά στο διάστημα αυτό έπαιζε σκάκι, ντόμινο και παρακολουθούσε τηλεόραση. Οι αντάρτες τον άφησαν λίγα μέτρα μακριά από την πρεσβεία της Ισπανίας στην Βενεζουέλα θέλοντας με αυτό τον τρόπο να στρέψουν τα βλέμματα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στην κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα τους.

Στις 7 Ιουλίου του 2014 o Ντι Στέφανο σε ηλικία 88 ετών άφηνε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Γκρεγκόριο Μαρανιόν της Μαδρίτης στο οποίο είχε μεταφερθεί ύστερα από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη το Σάββατο 5 του μηνός. Νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση, μάλιστα τις τελευταίες ώρες είχε πέσει σε κώμα και παρότι έδειχνε να σταθεροποιείται η καρδιά του τελικά δε άντεξε.

Η σορός του τέθηκε σε δημόσιο προσκύνημα στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου, παρουσία του Φλορεντίνο Πέρεθ αλλά και του Ίκερ Κασίγιας μεταξύ άλλων, ενώ στο πλαίσιο του ημιτελικού Αργεντινή-Ολλανδία κρατήθηκε ενός λεπτού σιγής, με τους παίκτες της Αργεντινής να φορούν μαύρη κορδέλα για να τον τιμήσουν. Στις 16 Ιουλίου του 2014 Ρίβερ Πλέιτ και Μιγιονάριος τίμησαν την μνήμη του με την διεξαγωγή φιλικού παιχνιδιού στην Μπογκοτά στο "Έλ Καμπιν". 

Το όνομα του  δόθηκε τον Μάιο του 2006 στο προπονητικό γήπεδο της Ρεάλ χωρητικότητας 6.000 θεατών όπου εκεί έδωσαν τους αγώνες τους οι "μπλάνκος" στο τέλος της περιόδου 2019-2020 και ολόκληρη την περίοδο 2020-2021. 

Τον Φεβρουάριο του 2008 στο προπονητικό που έχει το όνομα του, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος ύψους 2.5 μέτρων του που το φιλοτέχνησε ο γλύπτης Πέδρο Μόντες. Το 1989 του απονεμήθηκε η Σούπερ Χρυσή Μπάλα ξεπερνώντας στην ψηφοφορία που διοργάνωσε το France Football τόσο τον Μισέλ Πλατινί όσο και τον Γιόχαν Κρόιφ. 

Το 1998 συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ομάδα του 20ου αιώνα, ενώ το 2013 σε ψηφοφορία που διοργάνωσε το  World Soccer και συμμετείχαν 74 ειδικοί απο όλο τον κόσμο συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ομάδα όλων των εποχών.