Ένας απο τους κορυφαίους επιθετικούς μέσους που ανέδειξε το ιταλικό ποδόσφαιρο, που δεν μπόρεσε να δείξει τα προσόντα του σε εθνικό επίπεδο εν αντιθέσει με τους συλλόγους που αγωνίστηκε όπου γνώρισε μεγάλες επιτυχίες. Στο δε Κύπελλο Ιταλίας είναι ο πολυνίκης του θεσμού έχοντας μάλιστα και τα περισσότερα παιχνίδια 120 στην διοργάνωση.
Γεννημένος στο Γιέσι στις 27 Νοεμβρίου του 1964, ο Μαντσίνι από μικρός έδειξε την κλίση του στο ποδόσφαιρο παίζοντας για την τοπική ομάδα Aurora Calcio Football Team. Στην ηλικία των 13 ετών θα τον εντοπίσει ο Μαρίνο Περάνι σκάουτερ της Μπολόνια και θα πείσει τους υπευθύνους να τον αγοράσουν προσφέροντας το ποσό των 700.000 λιρετων
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981 έκανε ντεμπούτο κόντρα στην Ρετζίνα για το ιταλικό κύπελλο και αγωνίστηκε συνολικά σε 31 αγώνες πετυχαίνοντας και 9 γκολ. Το καλοκαίρι του 1982 ο πρόεδρος της Σαμπντόρια Πάολο Μαντοβάνι είναι αποφασισμένος να τον φέρει στην Γένοβα.
Για να το κάνει αυτό θα προσφέρει το ποσό των 4 δισεκατομμυρίων λιρετών συν τέσσερις ποδοσφαιριστές τους Γκαλντιόλο, Ροσέλι, Μπρόντι και Λογκότσο . Η επιμονή του θα αποδειχθεί σωστή αφού μαζί με τον Τζιανλούκα Βιάλι αποτέλεσαν ένα από τα κορυφαία επιθετικά δίδυμα του καμπιονάτο και για δεκαπέντε χρόνια ήταν ένα από τα σημεία αναφοράς των "μπλουτσερκιάτι".
Κατέχει την πρώτη θέση τόσο σε συμμετοχές όλων των εποχών της "Σαμπ" με 566 αγώνες, όσο και των σκόρερ πετυχαίνοντας 171 γκολ και κατέκτησε 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας το 1991, 4 Κύπελλα (1985,1988,1989,1994), 1 Σούπερ Καπ το 1991 και 1 Κύπελλο Κυπελλούχων το 1990 κόντρα στην Άντερλεχτ στο Ούλεβι της Στοκχόλμης.
Επίσης αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1992 στο "Γουέμπλει" του Λονδίνου όπου γνώρισε την ήττα με 1-0 από την Μπαρτσελόνα, όπως και στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο "Βάνκντορφ" της Βέρνης .
Το καλοκαίρι του 1997 όντας ο "τελευταίος των Μοϊκανών" από την μεγάλη ομάδα που είχε μείνει στην Γένοβα αποχώρησε για να συνεχίσει την καριέρα του στην Ρώμη και την Λάτσιο. Με την φανέλα των "λατσιάλι" αγωνίστηκε σε 136 αγώνες πετυχαίνοντας 24 γκολ και κατέκτησε 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας το 2000,2 Κύπελλα (1998,2000),1 Σούπερ Καπ το 1998, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων το 1999 κόντρα στην Μαγιόρκα στο "Βίλα Πάρκ" του Μπέρμιγχαμ και 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ το 1999 κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Άν και είχε ανακοινώσει τον Μάιο του 2000 ότι θα ολοκλήρωνε την ποδοσφαιρική του καριέρα, αναλαμβάνοντας χρέη βοηθού του Σβεν Γκόραν Έρικσον, τον Ιανουάριο του 2001 θα φορέσει ξανά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια υπογράφοντας εξαμηνιαίο συμβόλαιο με την Λέστερ.
Πέρασε όμως απαρατήρητος με μόλις 5 συμμετοχές χωρίς να σκοράρει, και τότε ο ίδιος ο Μαντσίνι ένα μήνα μετά τον Φεβρουάριο ανακοίνωσε στους ιθύνοντες των "αλεπούδων" ότι δεν θα επιστρέψει στο νησί για να ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα στην Φιορεντίνα.
Η σχέση του με την εθνική ομάδα της χώρας του ήταν τρικυμιώδης και ξεκίνησε απο τις πρώτες του κιόλας παρουσίες. Έκανε ντεμπούτο στις 26 Μάϊου του 1984 σε φιλικό παιχνίδι στο Τορόντο απέναντι στον Καναδά, όμως υπέπεσε σε πειθαρχικό παράπτωμα στην Νέα Υόρκη όταν πήγε να δει τους ουρανοξύστες παρά την απαγόρευση.
Το συγκεκριμένο περιστατικό ουσιαστικά τον έβαλε στην "μαύρη λίστα" του Μπέαρζοτ και έχασε την ευκαιρία να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικό το 1986. Η αλλαγή στον πάγκο των "ατζούρι" και ο ερχομός του Ατζέλιο Βιτσίνι που τον γνώριζε απο την U-21 τον επανέφερε και ήταν στην αποστολή για το EURO της Γερμανίας το 1988 όπου έπαιξε και στα τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης πετυχαίνοντας ένα γκολ κόντρα στην Δυτική Γερμανία.
Θα ακολουθήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 στην πατρίδα του, όπου ναι μεν θα βρίσκεται στην 23αδα αλλά δεν θα αγωνιστεί ούτε ένα λεπτό και θα καταφερθεί εναντίον του Βιτσίνι, ασκώντας του και κριτική για τον ημιτελικό κόντρα στην Αργεντινή.
Ουσιαστικά η καριέρα του στους "ατζούρι" ολοκληρώθηκε μετά από την διαμάχη που είχε με τον Αρίγκο Σάκι μιας και δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ το 1994 και από τότε δεν ξανακλήθηκε. Τελευταία και 36η παρουσία με το εθνόσημο ήταν στις 23 Μαρτίου του 1994 σε φιλικό παιχνίδι στην Στουτγκάρδη κόντρα στην Γερμανία, έχοντας πετύχει και 4 τέρματα
Τον Φεβρουάριο του 2001 η Φιορεντίνα θα ανακοινώσει την πρόσληψη του στην θέση του Φατίχ Τερίμ
όπου θα κατακτήσει το Κύπελλο Ιταλίας το 2001 αλλά εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που βάραιναν τους "βιόλα" παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2002 όπου σε 43 παιχνίδια είχε 11 νίκες, 10 ισοπαλίες και 22 ήττες.
Δεν έμεινε όμως για πολύ καιρό εκτός των πάγκων αφού τον Ιούλιο του 2002 προσελήφθη από την πρώην ομάδα του την Λάτσιο και στα δύο χρόνια που έμεινε στο "Ολίμπικο" την οδήγησε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ουέφα την περίοδο 2002-2003 και στην κατάκτηση ενός ακόμα Κυπέλλου Ιταλίας το 2004 και σε 102 παιχνίδια είχε 49 νίκες, 32 ισοπαλίες και 21 ήττες.
Η μεγάλη πρόκληση ήρθε το καλοκαίρι του 2004 όταν ο Μάσιμο Μοράτι του ανέθεσε την τεχνική ηγεσία της Ίντερ καταφέρνοντας να κατακτήσει 3 Πρωταθλήματα(2006,2007,2008), 2 Κύπελλα(2005,2006) και 2 Σούπερ Καπ(2005,2006).
Όμως η αποτυχία του στο να μην κάνει το βήμα παραπάνω ειδικά στην Ευρώπη, ώθησε τον Μοράτι στο να ανακοινώσει τον Μάιο του 2008 την λύση της συνεργασίας τους. Παρότι είχε προτάσεις απο Τσέλσι και Νότς Κάουντι για να αναλάβει τις τύχες τους έμεινε εκτός πάγκων για ένα χρόνο.
Τον Δεκέμβριο του 2009 οι πάμπλουτοι σεΐχηδες της Μάντσεσερ Σίτι του προσέφεραν την τεχνική ηγεσία των "πολιτών" στην θέση του Μάρκ Χιούζ. Στην τετραετία που έμεινε στο Μάντσεστερ κατέκτησε 1 Κύπελλο Αγγλίας(2011), 1 Πρωτάθλημα(2012) και 1 Σούπερ Καπ(2012)
Η ήττα όμως στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2013 αποτέλεσε το "κύκνειο άσμα" στον πάγκο της Σίτι, ύστερα απο 189 παιχνίδια έχοντας 113 νίκες, 38 ισοπαλίες και 40 ήττες. Τον Σεπτέμβριο του 2013 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Γαλατασαράι, την οποία οδήγησε στην πρόκριση στους "16" του Champions League και του Κυπέλλου Τουρκίας.
Τον Μάιο οι δύο πλευρές οδηγήθηκαν σε "διαζύγιο" αφού υπήρξε διάσταση απόψεων για το μπάτζετ στην μετεγγραφική περίοδο μετά απο 46 παιχνίδια με 25 νίκες, 12 ισοπαλίες και 9 ήττες. Τον Νοέμβριο του 2014 επέστρεψε για δεύτερη φορά στον πάγκο της Ίντερ αντικαθιστώντας τον Βάλτερ Ματσάρι, χωρίς όμως να μπορέσει να κατακτήσει κάποιον τίτλο.
Τον Αύγουστο του 2016 λίγο πριν ξεκινήσει το Πρωτάθλημα ανακοινώθηκε το "διαζύγιο" με τους "νερατζούρι" ύστερα απο κοινού συμφωνία, όπου στα δύο περάσματα έκατσε σε 303 παιχνίδια έχοντας 176 νίκες, 78 ισοπαλίες και 49 ήττες.
Τον Ιούνιο του 2017 ανέλαβε την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης αλλά δεν ήταν πετυχημένο το πέρασμα του και τον Μάιο του 2018 οι δύο πλευρές απο κοινού έλυσαν την συνεργασία τους ύστερα απο 45 παιχνίδια με 22 νίκες, 13 ισοπαλίες και 10 ήττες.
Τον Μάιο του 2018 η απογοήτευση απο τον αποκλεισμό απο το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας οδήγησε την Ιταλική Ομοσπονδία στην απόλυση του Τζιανπιέρο Βεντούρα και στην κατάθεση πρότασης για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της.
Άν και στο πρώτο Nations League δεν κατάφερε να φτάσει στο φαιναλ-φορ της πρώτης κατηγορίας, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει την άνετη πρόκριση για την τελική φάση του EURO 2020 που λόγω κορονοιού διεξήχθηκε το 2021.
Eκεί όπου οδήγησε την "σκουάντρα ατζούρα" στην κατάκτηση του δεύτερου EURO της ιστορίας της όπου στον τελικό στο "Γουέμπλει" απέναντι στην Αγγλία στην διαδικασία των πέναλντι κατέκτησε το τρόπαιο.
Στην δεύτερη έκδοση του Nations League έφτασε στο φαιναλ-φορ της κατηγορίας και παρότι ήταν εντός έδρας γνώρισε την ήττα στον ημιτελικό στο Μιλάνο απέναντι στην Ισπανία, κατακτώντας τελικά την τρίτη θέση.
Στην προκριματική φάση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 η Ιταλία έμεινε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Ελβετία και θα διεκδικούσε μέσω πλει-οφ την πρόκριση στην τελική φάση. Όμως γνώρισε αποκλεισμό-σοκ στον ημιτελικό στο Παλέρμο αφού η Βόρεια Μακεδονία την άφησε εκτός συνέχειας και για δεύτερη φορά συνεχόμενη εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Aκολουθησε η ήττα στο Finalissima απο την Αργεντινή και μια ακόμα πρόκριση στην τελική φάση του Nations League στην Ολλανδία αλλά και πάλι η Ισπανία την άφησε εκτός τελικού.
Και ενώ ξεκίνησε η προκριματική φάση για το EURO 2024 στις 13 Αυγούστου αιφνιδιαστικά ανακοίνωσε την αποχώρηση του απο τον πάγκο της εθνικής ύστερα απο 61 παιχνίδια όπου είχε 37 νίκες, 15 ισοπαλίες και 9 ήττες.
Αιφνιδιαστικά γιατί λίγες ημέρες πριν είχε συμφωνήσει με την ομοσπονδία για να αναλάβει τον ρόλο του συντονιστή των εθνικών ομάδων U-20 και U-21 και τίποτα δεν προδίκαζε αυτή την εξέλιξη.
Όμως αποδείχτηκε ότι η αιτία δεν ήταν άλλη απο την δελεαστική προσφορά που του κατέθεσε η εθνική ομάδα της Σαουδικής Αραβίας προσφέροντας το ποσό των 18 εκατομμυρίων ευρώ για τρία χρόνια με ορίζοντα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 και που αναμενόταν να γίνει δεκτή.
Τον Μάρτιο του 2009 αγόρασε το 25% των μετοχών της εταιρίας Kifaru που ασχολείται με την κατασκευή πλοίων, ενώ τον Δεκέμβριο του 2014 του απονεμήθηκε ο τίτλος του πρεσβευτή της UNΙCEF Ιταλίας.
Tον Μάιο του 2021 με αφορμή την επέτειο των 20 ετών απο την κατάκτηση του Πρωταθλήματος απο την Σαμπντόρια κυκλοφόρησε βιβλίο με τον τίτλο "Μια όμορφη σεζόν" όπου μαζί με τον Τζιανλούκα Βιάλι διηγόντουσαν ιστορίες απο την σεζόν 1990-91.
Το 2022 έγινε και ντοκιμαντέρ το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 26 Νοεμβρίου στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορίνο, ενώ προβλήθηκε και στην τηλεόραση στην RAI 2 στις 7 Ιανουαρίου του 2023 μία ημέρα μετά τον θάνατο του Βιάλι.
