Όταν το καλοκαίρι του 1997 παράλληλα με την μετεγγραφή του Ρονάλντο στην Ίντερ οι "νερατζούρι" σύναψαν συμφωνία με την NIKE, υπήρξε απαίτηση της εταιρίας την φανέλα με το Νο 9 να την φορέσει το "φαινόμενο". Εκείνη την περίοδο στην ομάδα του Μιλάνου αγωνιζόταν ο Ιβάν Σαμοράνο ο οποίος φορούσε το συγκεκριμένο νούμερο και όπως ήταν φυσικό του ζητήθηκε να το αλλάξει και να φορέσει το νούμερο 18, ενώ και το 10 που φορούσε το πήρε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Ο πολυμήχανος όμως Χιλιανός έκανε την δική του πατέντα και ανάμεσα στα δύο νούμερα έβαλε ένα συν έτσι ώστε το άθροισμα να βγάζει τον αριθμό εννιά. Αναμφίβολα ο "Bam Bam" αποτελεί μαζί με τον Μαρτσέλο Σάλας και τον Ελίας Φιγκερόα την "αγία τριάδα" του χιλιανού ποδοσφαίρου, και είναι σίγουρα μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου την τελευταία εικοσαετία.
Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1967 στο Σαντιάγκο και ξεκίνησε την καριέρα του από την Κομπρεσάλ από το 1983 έως το 1988 έχοντας 62 συμμετοχές και 37 γκολ κατακτώντας το 1987 το Κύπελλο Χίλης ενώ ενδιάμεσα είχε ένα μικρό πέρασμα την περίοδο 1985-1986 από την Κομπρεντίνο με 29 συμμετοχές και 27 γκολ.
Το όνομα του πέρασε πολύ γρήγορα τα στενά σύνορα και το 1988 πουλήθηκε στην ιταλική Μπολόνια για το ποσό των 350.000 δολαρίων αλλά ποτέ δεν αγωνίστηκε στο καμπιονάτο αφού παραχωρήθηκε δανεικός στην ελβετική Σεντ Γκάλεν, η οποία στην συνέχεια τον αγόρασε έχοντας 61 συμμετοχές και 37 γκολ μέχρι και το 1990.
Οι επιδόσεις του στην Ελβετία ώθησαν τους ιθύνοντες της Σεβίλλης να τον αγοράσουν όπου αγωνίστηκε με την φανέλα των "ροχιμπλάνκος" μέχρι το 1992 έχοντας 65 συμμετοχές και 23 γκολ.
Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του όμως έγινε το καλοκαίρι του 1992 όταν η "βασίλισσα" του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ξόδεψε περί τα 6.000.000 δολάρια για να τον εντάξει στο ρόστερ της.
Στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" αγωνίστηκε για μία τετραετία και κατέκτησε μαζί της το Πρωτάθλημα Ισπανίας το 1995 όπου και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, το Κύπελλο Ισπανίας το 1993,και το Σούπερ Καπ Ισπανίας το 1993 έχοντας σε 173 συμμετοχές 101 γκολ.
Ότι δεν πέτυχε με την Μπολόνια το 1988 κατάφερε να το πραγματοποιήσει το καλοκαίρι του 1996 όταν ο Μάσιμο Μοράτι τον έφερε στο "Σαν Σίρο". Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας κατέκτησε το Κύπελλο Ουέφα της περιόδου 1997-98 απέναντι στην Λάτσιο ανοίγοντας μάλιστα το σκορ, έχοντας συνολικά σε 148 συμμετοχές πετύχει 40 γκολ.
Μετά το πέρασμα του από την μεξικάνικη Κλάμπ Αμέρικα με την οποία κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα το 2002 έχοντας 78 συμμετοχές και 38 γκολ, ολοκλήρωσε την πλούσια καριέρα του στην πατρίδα του το 2003 με την φανέλα της Κόλο-Κόλο έχοντας 18 συμμετοχές και 8 γκολ, πραγματοποιώντας ένα παιδικό του όνειρο.
Ο "Ιβάν ο τρομερός για πολλά χρόνια φόρεσε και την φανέλα της εθνικής ομάδα της χώρας του με την οποία έκανε ντεμπούτο στις 19 Ιουνιού του 1987 σε φιλικό παιχνίδι στην Λίμα κόντρα στο Περού, όπου μάλιστα σκόραρε.
Αγωνίστηκε στα Copa America του 1987, του 1991, του 1993 και του 1999, ενώ αγωνίστηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνει το 2000, όπου και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 6 γκολ, τα δύο απο αυτά κόντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες στον νικηφόρο μικρό τελικό. Αναμφίβολα όμως η κορυφαία στιγμή με τους "ρόχα" δεν ήταν άλλη απο την συμμετοχή στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας το 1998.
Ήταν βασικός και αναντικατάστατος σε όλα τα παιχνίδια, συνθέτοντας το περίφημο δίδυμο "Ζα-Σα" με τον "Ματαντόρ" και οδηγώντας την στην φάση των "16" όπου και αποκλείστηκε από την μετέπειτα φιναλίστ Βραζιλία.
69η και τελευταία του παρουσία την 1η Νοεμβρίου του 2001 σε φιλικό παιχνίδι στο Σαντιάγκο κόντρα Γαλλία, πετυχαίνοντας 34 γκολ, επίδοση που τον φέρνει στην τέταρτη θέση στην λίστα όλων των εποχών πίσω από τους Μαρτσέλο Σάλας, Εντουάρντο Βάργκας και Αλέξις Σάντσες.
Aσχολήθηκε με τις επιχειρήσεις δημιουργώντας την εταιρία Del Inca Sociedad de Inversiones Limitada. Μάλιστα το 2015 αντιμετώπισε προβλήματα αφού ύστερα απο απόφαση δικαστηρίου έπρεπε να πληρώσει ένα σημαντικό ποσό στην Banco de Crédito e Inversiones.
Το 2007 ήταν το κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας για τον νέο σύστημα δημόσιων μεταφορών με το όνομα Transantiago που αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα και όπως ήταν λογικό ασκήθηκε και σε αυτόν έντονη κριτική.
