Μην πάει ο νους σας στο πονηρό! Τα πράγματα είναι απλά. Σαν
σήμερα, 10 Οκρωβρίου του 1966 γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους
ποδοσφαιριστές στη ιστορία της Άρσεναλ και ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους
αμυντικούς όλων των εποχών. Ο πιστός «κανονιέρης» που δεν άλλαξε ποτέ φανέλα, ο
μεγάλος αρχηγός, αλλά και ο άνθρωπος που για χάρη του ουίσκι βρέθηκε πίσω από
τα κάγκελα! Ο Τόνι Άνταμς!
Όσοι έζησαν τις μεγάλες στιγμές του «Χάιμπουρι» πρόλαβαν να
δουν και μια μορφή που δέσποζε στα μετόπισθεν της ομάδας για 19 ολόκληρα
χρόνια. Πάντα στη θέση του, στιβαρός, απροσπέλαστος και δυναμικός. Τόσο ο
Τζορτζ Γκράχαμ, όσο και ο Αρσέν Βενγκέρ ξεκινούσαν την ενδεκάδα τους από
εκείνον.
Ο γεννημένος στο Ρόμφορντ -προαστίου του βορειοανατολικού
Λονδίνου- έγινε μέλος της πρώην Ντάιαλ Σκουέρ σε ηλικία μόλις 14 ετών και από
τότε δεν αποχωρίστηκε ποτέ την ερυθρόλευκη φανέλα! Μόλις ένα μήνα μετά το
σβήσιμο των 17 κεριών και συγκεκριμένα στις 5 Νοεμβρίου του 1983, έκανε
ντεμπούτο κόντρα στη Σάντερλαντ. Δάσκαλός των μυστικών της θέση του κεντρικού
αμυντικού ήταν μια άλλη τεράστια μορφή της οπισθοφυλακής της Άρσεναλ. Ο
Ντέιβιντ Ο’ Λίρι. Ήταν άξιος μαθητής του και τον αναπλήρωσε επάξια. Μαζί με
τους Λι Ντίξον, Νάιτζελ Ουίντερμπερν και Στιβ Μπόουλντ αποτέλεσαν τα μέλη της
περίφημης «διάσημης τετράδας» μια από τις πιο αποτελεσματικές άμυνες που έχει
δει το ποδόσφαιρο της χώρας. Πολλοί κατηγόρησαν τότε τον κόουτς Γκράχαμ για
«βαρετό ποδόσφαιρο», αλλά τα τρόπαια έρχονταν με μεγάλη συχνότητα στο
«Χάιμπουρι».
Μπορεί εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου ο Άνταμς, να
επικρατούσε στις περισσότερες μονομαχίες με τους αντίπαλους αμυντικούς, ωστόσο
εκτός αυτών έχανε από εκείνον που τον έκανε να τρικλίζει. Τον αλκοολισμό!
Μεγάλος πότης και λάτρης των οινοπνευματωδών ποτών, είχε πολλά περιστατικά με
τραυματισμούς και φασαρίες έχοντας παρέα με τον Ρόι Πάλμουρ. Όμως, το
αποκορύφωμα ήρθε στις 6 Μαΐου του 1990 όταν τράκαρε με το αυτοκίνητό του σε
τοίχο. Οι αστυνομικοί που του έκαναν αλκοτέστ βρήκαν ότι είχε πιει τέσσερις
φορές παραπάνω από το επιτρεπτό όριο! Καταδικάστηκε σε τετράμηνη φυλάκιση, αλλά
εξέτισε μόνο τους δύο. Δυστυχώς δεν έβαλε μυαλό ούτε και με αυτό…
Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του τέως ψηλόσωμου μπακ στην αυτοβιογραφία του «Addicted» (Εθισμένος στα
ελληνικά) μετά την ήττα-αποκλεισμό της εθνικής Αγγλίας (στο ματς ήταν ο αρχηγός
της ομάδας) από τη Γερμανία στα ημιτελικά του EURO 1996. Με το που σηκώθηκε το επόμενο
πρωί από το κρεβάτι, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει σε μια παμπ για να
αρχίσει το πιοτό: «Δεν αισθανόμουν κανένα αίσθημα για τον οποιονδήποτε άνθρωπο…
Δεν ένιωθα ευχαρίστηση για το οτιδήποτε…». Ευτυχώς για εκείνον δύο μήνες μετά
έκοψε το καταστροφικό αυτό συνήθειο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…
Παρά τα προβλήματά του φαίνεται ότι στον αγωνιστικό χώρο
έβρισκε διέξοδο. Τερμάτισε δεύτερος σε συμμετοχές με τη φανέλα των «γκάνερς» με
669 συνολικά και 48 τέρματα, πίσω από τον μέντορά του Ο’ Λίρι με 722 και 14
αντίστοιχα. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα,
τρία κύπελλα Αγγλίας, δύο Λιγκ Καπ, τρία Κομιούνιτι Σιλντ και το Κύπελλο
Κυπελλούχων του 1994. Επίσης είχε συμπεριληφθεί τρεις φορές στην ενδεκάδα της
χρονιάς (1994, 1996, 1997) για την Πρέμιερ Λιγκ.
Το κλείσιμο της καριέρας του επεφύλαξε μια ευχάριστη
έκπληξη, καθώς «κρέμασε τα παπούτσια» του σηκώνοντας την κούπα του πρωταθλητή
το 2002 με το ένα χέρι και το Κύπελλο Αγγλίας με το άλλο! Τι πιο ονειρικό
τέλος! Μάλιστα το 2011 έγινε μόλις η
τρίτη μορφή της ιστορίας του συλλόγου από το 1886 όταν και ιδρύθηκε που στήθηκε
για χάρη της άγαλμα έξω από την καινούρια έδρα, το «Emirates», δίπλα σε αυτά των Χέρμπερτ
Τσάπμαν και Τιενρί Ανρί, για να αναπολούν οι μεγαλύτεροι τις ένδοξες μέρες του
παρελθόντος και να διδάσκονται οι νεότεροι τις επιτυχίες του συλλόγου που
λατρεύουν!
