Ο πρώτος των πρώτων!

Δεν ήταν μόνο ένας πραγματικός σερ των γηπέδων. Δεν ήταν μόνο οι ηγετικές του ικανότητες που ανέβαζαν την ομάδα του επίπεδα πιο πάνω. ΄Ήξερε να επιβιώνει και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Ο άνθρωπος που έδωσε στην Αγγλία τα πρώτα μεγάλα τρόπαια σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Πριν από 75 χρόνια ακριβώς γεννήθηκε ο «παντοτινός αρχηγός» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον.

Το ποδοσφαιρικό DNA ήταν στο αίμα του νεαρού Μπόμπι. Πέντε θείοι του έπαιζαν σε συλλόγους με κορυφαίο όλων τον Τζάκι «Ουόρ» Μίλμπερν, τον δεύτερο μεγαλύτερο σκόρερ στην ιστορία της Νιουκάσλ (200), πίσω από τον Άλαν Σίρερ (206)! Ακόμη και ο αδερφός του, Τζάκι, έκανε αξιόλογη καριέρα. Τον ανακάλυψαν οι Τζόι Άρμστρονγκ και Τζίμι Μέρφι μέλη του προπονητικού τιμ των «κόκκινων διαβόλων» και της τεράστιας μορφής του αγγλικού ποδοσφαίρου, Σερ Ματ Μπάσμπι. Μαζί με τους Έντι Κόλμαν, Μπίλι Ουίλαν και μερικούς άλλους έκαναν πράγματα και θαύματα στο γήπεδο παρά το νεαρό της ηλικίας τους, κατακτώντας τρόπαια. Για αυτό το λόγο τους δόθηκε το παρατσούκλι οι «μπέμπηδες».

Η χαρά όμως δεν κράτησε πολύ καθώς στις 6 Φεβρουαρίου του 1958 το αεροπλάνο που τους μετέφερε από το Βελιγράδι όπου είχαν δώσει αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα συνετρίβει λίγο μετά τον ανεφοδιασμό του στο Μόναχο. Η μοίρα στάθηκε σκληρή στην αποστολή, ξεκληρίζοντάς σχεδόν όλα τα τότε ανερχόμενα αστέρια της Γηραιάς Αλβιώνας. Σχεδόν όλα εκτός από ένα. Τον Μπόμπι Τσάρτλον. Παρά το σοκ που υπέστη ζώντας μια τέτοια τραγωδία και βλέποντας τους παιδικούς του φίλους να αφήνουν δίπλα του την τελευταία τους πνοή, είχε τεράστια ψυχική δύναμη. Από τη στιγμή που ήταν ο μοναδικός επιζών των «τρομερών μωρών» ανέλαβε το βαρύ φορτίο να ηγηθεί της προσπάθειας για αναγέννηση έχοντας στο πλευρό του τον μέντορά του, Μπάσμπι,. Άλλωστε την στρογγυλή θεά την αγαπούσε πάνω από τη ζωή του: «Κάποιοι μου λένε ότι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές είναι σκλάβοι. Λοιπόν, αν είναι έτσι η σκλαβιά τότε δώστε μου ισόβια κάθειρξη!», θα πει χαρακτηριστικά σε μια του συνέντευξη.

Με τα χρόνια ο φυσικός ηγέτης της ομάδας του «Ολντ Τράφορντ» θα ξαναφέρει τη Γιουνάιτεντ στην κορυφή και συγκεκριμένα το 1965. Ένα χρόνο μετά, στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσε η χώρα του θα σηκώσει στον ουρανό του «Γουέμπλεϊ» το βαρύτιμο τρόπαιο ως αρχηγός της. Το πρώτο και μοναδικό έως τώρα τρόπαιο για τη γενέτειρα του αθλήματος, με το περιβόητο γκολ του Χαρστ που ακόμα και σήμερα γίνεται τεράστιος ντόρος για το αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή, όταν το σκορ στην παράταση του τελικού ήταν 2-2 με αντίπαλο τη Δ. Γερμανία. Πάντως και σε αυτό το περιστατικό ο Τσάρλτον έδειξε το πόσο μεγάλος άνθρωπος είναι, αφού δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να μην έχει περάσει η μπάλα τη γραμμή, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να μην κάνει: «Με ρωτάνε για αυτό το γκολ εδώ και 40 χρόνια. Δεν είχαμε την απαιτούμενη τεχνολογία τότε για το αν έπρεπε να μετρήσει κανονικά ή όχι. Πιστεύω μια μέρα θα έχουμε τη δυνατότητα για να αποδειχτεί τι ακριβώς συνέβη».

Δύο χρόνια έπειτα, σε συλλογικό επίπεδο αυτή τη φορά , ήταν ο πρωτεργάτης σε ακόμη μια πρωτιά για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την Μάντσεστερ διαλύοντας με 4-1 την Μπενφίκα του Εουσέμπιο και πάλι στο γούρικο για εκείνον αγγλικό στάδιο. Δεν ήταν μόνος του στο εγχείρημα εκείνο. Μια δεκαετία μετά το τραγικό συμβάν βρήκε αρωγούς του Ντένις Λόου και Τζορτζ Μπεστ. Η «Τριανδρία της Γιουνάιτεντ» θα την ονομάσουν οι φίλοι του κλαμπ. Μάλιστα, τον τελευταίο τον θαύμαζε για τις ποδοσφαιρικές του αρετές: «Ελπίζω αυτά που πρόσφερε στο ποδόσφαιρο να βελτιώσουν το παιχνίδι σε ένα επίπεδο διαφορετικό από ότι γνωρίζουμε ήδη!», θα αναφέρει για τον ταλαντούχο συμπαίκτη του.  

Ο αγώνας του δεν άφησε ασυγκίνητο κανένα. Ξεπέρασε τα στενά όρια του αγωνίσματος και τιμήθηκε και έξω από αυτό. Συγκεκριμένα, για την προσφορά του στον «βασιλιά των σπορ» του απονεμήθηκε από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’ ο τίτλος του Σερ!

Μέχρι σήμερα παραμένει για την πλειοψηφία ο κορυφαίος Άγγλος. Άλλωστε ποιος μπόρεσε να φτάσει αυτά που κέρδισε μέσα από κακουχίες και σκληρή δουλειά έως τις ημέρες μας; Ακόμη η μορφή του στοιχειώνει τα αποδυτήρια των «λιονταριών» και όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν να τον φτάσουν αλλά ο πήχης που έχει βάλει ακόμη στη θέση του είναι…