Η Ελλάδα έχει αδιαμφισβήτητα τεράστια ιστορία. Οι κάτοικοί
της καθ’ όλη τη διάρκεια του ανθρώπινου πολιτισμού επηρέασαν ίσως περισσότερο
από οποιονδήποτε άλλον λαό την ανθρώπινη ύπαρξη. Ακόμη και στη μουσική. Ένα
κλασικό παράδειγμα είναι το τραγούδι «Μισιρλού» ή «Μουσουρλού» που τα τελευταία
100 χρόνια όσες φορές και αν το χρησιμοποίησαν ή του άλλαξαν είδος μουσικής
πάντα το άκουγε ο άνθρωπος ανά τον κόσμο, είτε στη δεκαετία του 1920 οπότε και
πρωτοεμφανίστηκε είτε στις μέρες μας σε διαφορετικό ύφος και γλώσσα.
Το τραγούδι κάνει λόγο για ένα θέμα ταμπού στα τέλη της δεκαετία του 1920, δηλαδή λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Τον έρωτα ενός Έλληνα για μια μουσουλμάνα Αιγύπτια. Μισιρλού σημαίνει γυναίκα από το Μισίρι (Μισρ = Αίγυπτος στα αραβικά) και αναφέρεται σε μουσουλμάνα της Αιγύπτου, καθότι τη χριστιανή της περιοχής την ονόμαζαν Αιγυπτιώτισσα. Οι ξεριζωμένοι Έλληνες της Μικράς Ασίας άφησαν τις πατρίδες τους όπου μεγαλουργούσαν πνευματικά και οικονομικά για χιλιετίες. Όμως, όπου και αν πήγαν έφεραν μαζί τους, τους πόνους και τις ανησυχίες τους. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Την Αμερική.
Ο πρώτος που το έβαλε στα σπίτια της ελληνικής μειονότητας,
όπως και σε αυτά των Αμερικάνων που τους άρεσε το διαφορετικό ήταν ο Τίτος
Δημητριάδης το 1927 στη Νέα Υόρκη. Εκείνος με τον Νίκο Ρουμπάνη στη μουσική και
τους στίχους έκαναν με αυτό τον τρόπο διάσημο το ρεμπέτικο!
Στην Ελλάδα πολλοί το τραγούδησαν το κοσμοπολίτικο ετούτο
άσμα με την Δανάη να προκαλεί πάταγο ακόμη και στην υψηλή κοινωνία. Βέβαια δε θα μπορούσε να λείψει και η τραγουδίστριας της
«Νίκης», Σοφίας Βέμπο, που πολλοί υποστηρίζουν ότι η εκτέλεση της ήταν η
καλύτερη όλων!
Το 1931 ο Ρουμπάνης του έδωσε το γνωστό -στους
περισσότερους- ανατολίτικο ύφος όπου (Μάικ Πατρινός στα φωνητικά) και το 1941
ξέφυγε από τα ελληνικά δεδομένα μετατρέποντάς το σε τζαζ τραγούδι, ενώ
παράλληλα κατοχύρωσε και τα πνευματικά δικαιώματα. Από τη στιγμή που απέκτησε πιο διεθνές στυλ, έφυγε από τα
χέρια των Ελλήνων και έγινε επιτυχία σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής. Είτε ως
σουίνγκ με τους Χάρι Τζέιμς, Γούντι Χέρμαν και Ξαβιέ Κούγκ, είτε μπλουζ, είτε,
είτε, είτε... Παρόλα αυτά στο αποκορύφωμα έφτασε κατά τη δεκαετία του ’60 με τον λιβανέζικης
καταγωγής Ντικ Ντέιλ (Ρίτσαρντ Μανσούρ το πραγματικό του όνομα), όταν ένας
θαμώνας στο κλαμπ που εμφανιζόταν τον προκάλεσε να παίξει ένα σόλο με μία μόνο
χορδή της κιθάρας. Αυτός διάλεξε τη «Μισιρλού» για να ανταποκριθεί στην
πρόκληση.
Το 1963, οι The Beach Boys στο άλμπουμ τους «Surfin' USA» είχαν μια εκτέλεση παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντας έτσι τη «Μισιρλού» τμήμα της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας. Βέβαια οι νεότεροι όταν ακούνε «Μισιρλού», σκέφτονται αμέσως την ταινία «Pulp Fiction» του Κουέντι Ταραντίνο η οποία έφερε και πάλι στην επιφάνεια το τεράστιο αυτό άκουσμα και τον Ντικ Ντέιλ ξανά στο προσκήνιο. Το 2004 στην εντυπωσιακή έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, η Άννα Βίσση έδωσε μια καταπληκτική ερμηνεία υπενθυμίζοντας άπαντες από πού ξεκίνησε πραγματικά το τραγούδι.
Οι τελευταίοι που κατάφεραν να κάνουν σημαντικό πλασάρισμα
στις υψηλές θέσεις των τσαρτς επηρεασμένοι από την Μισιρλού ήταν οι «Black Eyed Peas»
με το «Pump It» το 2006.
Όπως και να έχει όπως και να
παίζεται με κιθάρα, μπουζούκι, σαξόφωνο, συνθεσάιζερ, ο απαγορευμένος αυτός
έρωτας θα μαγεύει και τις πέντε ηπείρους για πάντα!
