Είναι ο πρώτος προπονητής σταρ σε μια εποχή που περισσότερο τα φωτά της δημοσιότητας έπεφταν πάνω στους ποδοσφαιριστές. Ο Ελένιο Ερέρα ήταν λάτρης της πειθαρχίας, χρησιμοποίησε την ψυχολογία ως όπλο για να προετοιμάζει τους παίκτες του, ήταν απο τους πρώτους που έκανε λόγο για την υποστήριξη του κόσμου.
Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1910 στο Μπουένος Αίρες απο γονείς ισπανικής καταγωγής, και στα δέκα του χρόνια μετανάστευσε στην Καζαμπλάνκα που τότε ήταν γαλλική αποικία και απο εκεί ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο. στην Ρασίγκ Καζαμπλάνκα στην θέση του κεντρικού αμυντικού.
Το 1932 θα μεταβεί στην Γαλλία όπου θα παίξει κατα σειρά σε CASG Paris, Σταντ Φράνς, Σαρλεβίλ, Εξέλσιορ Ρουμπέ, και κατα την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ρεντ Σταρ Ολιμπίκ, δεύτερο πέρασμα απο την Σταν Φράνς την EF Paris Capitale και την Πούτο απο την οποία ξεκίνησε την προπονητική καριέρα το 1944.
Το 1945 θα πάει για τρίτη φορά στην Σταντ Φράνς αυτή την φορά ως προπονητής και στην οποία θα παραμείνει μέχρι το 1948. Θα ακολουθήσει η Ρεάλ Βαγιαδολίδ και η Ατλέτικο Μαδρίτης για μια τριετία απο το 1949 έως το 1952 όπου θα έρθουν και οι πρώτοι του τίτλοι τα Πρωταθλήματα του 1950 και του 1951, έχοντας σε 120 παιχνίδια 60 νίκες, 19 ισοπαλίες και 41 ήττες.
Μάλαγα, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, Σεβίλλη για μια τετραετία απο το 1953 εώς το 1957, Μπελενένσες και το 1958 θα αναλάβει την Μπαρτσελόνα. Με τους "μπλαουγκράνα" θα κατακτήσει το ντάμπλ του 1959, το Πρωτάθλημα το 1960 και 2 Κύπελλα Εκθέσεων το 1958 και το 1960.
Ήταν απο τους πρώτους ο οποίος απαγόρευσε στους ποδοσφαιριστές του να πίνουν και να καπνίζουν, ενώ μεγάλη βαρύτητα έδινε στην διατροφή τους. Έστελνε υπάλληλους των ομάδων που προπονούσε να κάνει έλεγχο κατά τις βραδινές ώρες στα σπίτια των ποδοσφαιριστών για να τσεκάρουν εάν εκτελούσε τις εντολές του, ενώ ήταν ο πρώτος που συγκέντρωνε τους ποδοσφαιριστές του σε ξενοδοχείο απο την Πέμπτη πριν τον αγώνα της Κυριακής.
Όπως ήταν λογικό αυτή η "δικτατορική" συμπεριφορά έφερε και εντάσεις και συγκρούσεις με τους ποδοσφαιριστές όπως με τον Λαντισλάο Κουμπάλα συν την ήττα στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1960 απο την Ρεάλ Μαδρίτης τον έφεραν εκτός Μπαρτσελόνα.
94 παιχνίδια, 71 νίκες, 10 ισοπαλίες και 13 ήττες ο απολογισμός του και το καλοκαίρι του 1960 θα υπογράψει στην Ίντερ η οποία αναζητούσε τον άνθρωπο που θα την βγάλει απο την "ξηρασία" των τίτλων.
Άν και η θητεία του στην Ισπανία έδειχνε έναν προπονητή ο οποίος του άρεσε το επιθετικό ποδόσφαιρο εντούτοις στο Μιλάνο θα παρουσιάσει μια δική του εκδοχή του "κατενάτσιο" που είχε επινοήσει ο Κάρλ Ράπαν.
Ναι μεν υπήρχε ο λίμπερο πίσω απο τα δύο σέντερ, ο Ερέρα όμως έδινε την δυνατότητα στα πλάγια μπακ του να βγαίνουν στην επίθεση και έτσι το 3-5-2 στην άμυνα γινόταν 5-3-2 στην επίθεση. Πάνω σε αυτό το σύστημα θα στηθεί η "Garnde Inter" ίσως η κορυφαία περίοδος στην ιστορία των "νερατζούρι".
3 Πρωταθλήματα το 1963, το 1965, το 1966 μα πάνω από όλα τα 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 στο "Πράτερ" της Βιέννης κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης και το 1965 κόντρα στην Μπενφίκα στο "Σαν Σίρο" στο Μιλάνο, ενώ θα κατακτηθούν και 2 Διηπειρωτικά το 1964 και το 1965 κόντρα στην Ιντεπεντιέντε και θα είναι φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1967 στην Λισαβόνα.
343 παιχνίδια, 193 νίκες, 87 ισοπαλίες και 63 ήττες μέχρι και το καλοκαίρι του 1968 όταν και θα αποχωρήσει αλλά δεν θα φύγει απο την Ιταλία αφού θα αναλάβει την Ρόμα με τους "τζιαλορόσι" να του προσφέρουν 150.000 λίρες κάνοντας τον υψηλότερα αμειβόμενο προπονητή στον κόσμο.
Άν και θα κατακτήσει την πρώτη του χρονιά το Κύπελλο, η σχέση του με τον πρόεδρο Αλβάρο Μαρκίνι ήταν ταραχώδης και την δεύτερη χρονιά τα αποτελέσματα δεν ήταν αναμενόμενα και ο Μαρκίνι τον απέλυσε.
Θα μείνει εκτός για τρία χρόνια και θα επιστρέψει στην Ίντερ τον Ιούλιο του 1973, χωρίς όμως την επιτυχία του παρελθόντος αφού θα αποχωρήσει τον Φεβρουάριο του 1974. 23 παιχνίδια με 12 νίκες, 6 ισοπαλίες και 5 ήττες φτάνοντας συνολικά τα 366 παιχνίδια πρώτος στην σχετική λίστα έχοντας και τις περισσότερες νίκες 205, 93 ισοπαλίες και 68 ήττες.
Θα υποστεί καρδιακή προσβολή και θα περιορίσει τις παρουσίες του σε πάγκους εκτός απο τον Νοέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 1976 και απο τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 1979 στην Ρίμινι και στην Μπαρτσελόνα απο τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 1980 και απο τον νοεμβριο του 1980 εώς τον Ιούνιο του 1981 όπου θα κατακτήσει το Κύπελλο.
Την περίοδο που βρισκόταν στην Ίντερ κοούτσαρε και εθνικές ομάδες αυτή της Ισπανίας την περίοδο 1960-1962 όπου θα πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής χωρίς όμως να μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση, και την διετία 1966-1967 στον πάγκο της Ιταλίας.
Στις 9 Νοεμβρίου του 1997 σε ηλικία 87 ετών θα "φύγει" απο την ζωή στην Βενετία στην οποία έμενε όταν αποσύρθηκε και απο τους αγωνιστικούς χώρους. To 2004 η τρίτη σύζυγος του Φλόρα Γκαντόλφι εξέδωσε ένα βιβλίο με τον τίτλο Tacalabala όπου περιείχε σημειώσεις, σκίτσα αλλά και διάφορες φράσεις απο τα σημειωματάρια και τα ημερολόγια του Ερέρα.
Το 2015 εντάχθηκε στο ιταλικό Hall of Fame, το 2013 το World Soccer και το ESPN στις ψηφοφορίες τους τον κατέταξαν στην 4η και την 5η θέση αντίστοιχα με τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών, ενώ το 2019 το Franve Football τον κατέταξε στην 7η θέση.
