Τον Ιανουάριο του 2009 ξεκίνησε η διαδικασία ανάθεσης των δύο επόμενων Παγκοσμίων Κυπέλλων αυτό του 2018 αλλά και του 2022. Σε αυτήν του 2018 εννέα χώρες είχαν δηλώσει ενδιαφέρον για να την αναλάβουν, αλλά το Μεξικό αποσύρθηκε, η δε πρόταση απο την Ινδονησία απορρίφθηκε. Στην συνέχεια Αυστραλία, Ιαπωνία και ΗΠΑ αποσύρθηκαν και έτσι έμειναν τέσσερις υποψηφιότητες.
Αγγλία, Ρωσία και δύο συνδιοργανώσεις Ολλανδία/Βέλγιο και Πορτογαλία/Ισπανία ήταν οι τελικές υποψηφιότητες. Στις 2 Δεκεμβρίου του 2010 η Ρωσία με 13 ψήφους έναντι 7 των Πορτογαλία/Ισπανία και 2 των Ολλανδία/Βέλγιο που πέρασαν στον δεύτερο γύρο μιας και η Αγγλία είχε αποκλειστεί ανέλαβε την διεξαγωγή του 21ου Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Έτσι απο τις 14 Ιουνίου έως τις 15 Ιουλίου στις πόλεις Καλίνινγκραντ, Καζάν, Μόσχα σε δύο στάδια, Νίζνι Νόβγκοροντ, Ροστόφ, Αγία Πετρούπολη, Σαμάρα, Σαράνσκ, Σότσι, Βόλγκογκραντ και Γεκατερινμπουργκ οι 32 ομάδες θα αγωνίζονταν για το βαρύτιμο τρόπαιο.
Αναμφίβολα οι μεγάλες απουσίες δεν ήταν άλλες απο την Ιταλία που θα έλειπε για πρώτη φορά απο Παγκόσμιο Κύπελλο ύστερα απο το 1958 αλλά και της Ολλανδίας, όπως έλειπαν το Καμερούν, η Χιλή και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για πρώτη φορά ύστερα απο το 1986.
Από την άλλη Παναμάς και Ισλανδία εξασφάλισαν για πρώτη φορά την παρουσία τους σε τελική φάση, ενώ επέστρεψαν η Αίγυπτος ύστερα απο το 1990, το Περού ύστερα απο το 1982 και το Μαρόκο ύστερα απο το 1998.
Στο αγωνιστικό δύο χρόνια νωρίτερα η Γαλλία "βίωνε" το σοκ της εντός έδρας ήττας στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απο την Πορτογαλία η οποία είχε χάσει απο πολύ νωρίς το μεγάλο της αστέρι τον Κριστιάνο Ρονάλντο.
Ήταν ένα βαρύ χτύπημα για μια ομάδα που διέθετε ταλέντο και πάρα πολλές λύσεις, δεν είναι τυχαίο ότι ο Ντεσάν άφησε εκτός 23αδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο παίκτες όπως οι Λακαζέτ, Παγιέ, Κομάν και Ραμπιό.
Στα γήπεδα της Ρωσίας εμφανίστηκε μια κυνικότατη ομάδα η οποία είχε ως πρώτο της στόχο να μην δεχθεί γκολ και έψαχνε την μία φάση για να προηγηθεί. Εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τις στημένες φάσεις και στις λίγες φορές που χρειάστηκε να παίξει ποδόσφαιρο όπως με την Αργεντινή μίλησε η ποιότητα των ποδοσφαιριστών που διέθετε.
Ένας εξ'αυτών ήταν ο Κιλιάν Εμπαπέ που αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης του τουρνουά, ενώ έγινε ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης που σκοράρει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά τον Πελέ το 1958.
Έτσι ο Ντεσάν έγινε ο τρίτος που κατακτάει το Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο ως παίκτης αλλά και ως ποδοσφαιριστής, μετά τον Βραζιλιάνο Μάριο Ζάγκαλο και τον Γερμανό Φράντς Μπεκενμπάουερ αντίστοιχα.
Απο την άλλη η φιναλίστ Κροατία πέτυχε την μεγαλύτερη της επιτυχία σε Παγκόσμιο Κύπελλο ξεπερνώντας και αυτήν της γενιάς του 1998 που είχε καταλάβει την τρίτη θέση. Μόντριτς και Ράκιτιτς δέσποζαν στον χώρο του κέντρου και συνεπικουρούμενοι απο τους Πέρισιτς και Μάντζουκιτς "επιβίωσαν" απο τρεις παρατάσεις και δύο διαδικασίες πέναλτι.
Ο άσος της Ρεάλ Μαδρίτης πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του τουρνουά και έγινε ο έβδομος ποδοσφαιριστής που καταφέρνει αυτό το επίτευγμα χωρίς να ανήκει στην νικήτρια ομάδα.
Το Βέλγιο που επίσης διέθετε μια εξαιρετική φουρνιά κατέλαβε την τρίτη θέση ξεπερνώντας την κορυφαία επίδοση την τέταρτη θέση του 1986, ενώ ο Τιμπό Κουρτουά αναδείχθηκε κορυφαίος τερματοφύλακας της διοργάνωσης.
Την τετράδα έκλεισε η Αγγλία που επανήρθε σε ημιτελικούς μετά το 1990 και κανείς δεν την περίμενε μιας και ήταν απο τις νεαρότερες ομάδες της διοργάνωσης, έχοντας τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης τον Χάρι Κέιν με έξι τέρματα. Ο Γκάρεθ Σάουθγκειτ κατάφερε να φτιάξει ένα γεροδεμένο σύνολο και σίγουρα στις επόμενες διοργανώσεις τα "λιοντάρια" έχουν την "μαγιά" για να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Απο την άλλη οι συνήθεις ύποπτοι δεν τα πήγαν καθόλου καλά και σίγουρα θα πρέπει στις επόμενες διοργανώσεις να αλλάξουν πολλά πράγματα. Η παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 2014 Γερμανία για πρώτη φορά αποκλείστηκε απο την φάση των ομίλων διατηρώντας και αυτή την παράδοξη παράδοση που θέλει τις Πρωταθλήτριες να αποκλείονται απο την φάση των ομίλων.
Η Αργεντινή προκρίθηκε στα γήπεδα της Ρωσίας την τελευταία αγωνιστική και δυστυχώς τα προβλήματα παρέμειναν. Προβληματικό κέντρο, κάτι ανάλογο και η άμυνα, με τον Σαμπάολι να άλλαζε συνεχώς ενδεκάδες και να μην έβρισκε ποτέ την χημεία που απαιτείται.
Η Βραζιλία πήγαινε με τις καλύτερες προϋποθέσεις έχοντας ένα πολύ καλό υλικό και η εμφάνιση της στο δεύτερο ημίχρονο με το Βέλγιο να την αφήνει με την πικρή γεύση ότι θα μπορούσε να προχωρήσει. Αλγεινή εντύπωση η παρουσία του Νειμάρ ο οποίος περισσότερο αναλώθηκε στο να διαμαρτυρόταν και να βούταγε για πέναλντι παρά για τα γκολ και τις ασίστ του.
Επίσης η Ισπανία η οποία πριν την έναρξη έδιωξε τον Χούλιεν Λοπετέγκι λόγω της συμφωνίας του με την Ρεάλ, έδειξε ότι δεν διέθετε ένα δεύτερο πλάνο και αναλωνόταν σε ένα κουραστικό και συνεχές passing game μη προσφέροντας κάτι ουσιαστικό, κέρδισε πάντως το βραβείο Fair Play.
Τέλος η Πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία έμεινε στην φάση των "16" αποκλειόμενη απο την πολύ καλή Ουρουγουάη που έφτασε το ταβάνι της στα προημιτελικά, αφού πέραν του Κριστιάνο Ρονάλντο κανείς απο τους υπόλοιπους δεν βγήκε μπροστά.
Στα αξιοσημείωτα του Παγκοσμίου Κυπέλλου η λειτουργία του VAR(Video Assistant Referee) που ειδικά στην φάση των ομίλων χρησιμοποιήθηκε αρκετά ενώ είδαμε και την χρήση του στον τελικό, ενώ μόλις ένα ματς το Γαλλία-Δανία ολοκληρώθηκε χωρίς τέρματα.
Συνολικά μπήκαν 169 γκολ σε 64 αγώνες με μέσο όρο 2,64 γκολ ανά αγώνα, τρίτο σε παραγωγικότητα πίσω απο αυτό του 1998 και του 2014, ενώ για τέταρτη συνεχόμενη διοργάνωση το τρόπαιο παραμένει στην Ευρώπη.
Tιμπό Κουρτουά(Βέλγιο), Αντρέας Γκράνκβιστ(Σουηδία), Τιάγκο Σίλβα(Βραζιλία), Ραφαέλ Βαράν(Γαλλια), Γιέρι Μίνα(Κολομβία), Ντένις Τσερίσεφ(Ρωσία), Φελίπε Κοουτίνιο(Βραζιλία), Λούκα Μόντριτς(Κροατία), Χάρι Κέιν(Αγγλία), Αντουάν Γκριεζμάν(Γαλλία) και Εντέν Αζάρ(Βελγιο) βρίσκονταν στην καλύτερη ομάδα του τουρνουά.
