Είναι ένα απο τα πιο δημοφιλή κλαμπ στην Βραζιλία, περίπου 17 εκατομμύρια υποστηρίζουν την ομάδα της Παλμέιρας με μεγάλο έρεισμα στους ιταλογενείς μιας και οι ιδρυτές της προέρχονταν απο την Ιταλία. Μάλιστα το 1999 ανακηρύχθηκε ως ο Πρωταθλητής του 20ου αιώνα για την Βραζιλία.
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Ιταλοί μετανάστες στο Σάο Πάολο αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα κλάμπ ούτως ώστε να αντιμετωπίσουν τις υπόλοιπες ομάδες της πόλης. Στην πόλη υπήρχαν αρκετοί ιταλογενείς σύλλογοι οι οποίοι όμως αντιπροσώπευαν μια επαρχία της Ιταλίας η ασχολούνταν με άλλα αθλήματα πλην του ποδοσφαίρου.
Μέσω της εφημερίδας Fanfulla και του Βιτσέντζο Ραγκονιέτι έγινε δημόσια πρόσκληση προς όποιον ενδιαφερόταν να συμμετάσχει σε αυτό το εγχείρημα. Ύστερα απο αρκετές συναντήσεις 46 συνολικά άτομα προεξάρχοντος των Λουίτζι Τσέρβο, Λουίτζι Εμανουέλε Μάρτσο, Εζέκιελ Σιμόνε και του Ραγκονιέτι αποφασίζουν στις 26 Αυγούστου του 1914 την δημιουργία της Palestra Italia
Πρόεδρος ορίστηκε ο Σιμόνε και πολύ σύντομα ξεκίνησαν να παίζουν φιλικά παιχνίδια, ενώ εντάχθηκαν και στην τοπική Ομοσπονδία, και το 1920 κατέκτησαν το πρώτο Paulista. Την ίδια χρονιά αγοράστηκε η έκταση όπου ήταν χτισμένο το Estadio Palestra Italia όπου αναδιαμορφώθηκε και επεκτάθηκε το 1933, και έγινε το πρώτο στάδιο στο οποίο χρησιμοποιούταν κερκίδες απο σκυρόδεμα και αγκαθωτά συρματοπλέγματα.
Ο σύλλογος άρχιζε να γιγαντώνεται και να είναι κυρίαρχος στο Σάο Πάολο αφού κατέκτησε τα Πρωταθλήματα του 1926, του 1927,του 1928 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον πρώτο σκόρε σην ιστορία του συλλόγου τον Ειτόρ, του 1932, του 1933, του 1934, του 1936, του 1940 και του 1942 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λουιζίνιο. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η κυβέρνηση της χώρας επέβαλλε την απαλοιφή οποιασδήποτε λέξης που είχε σχέση με τις Δυνάμεις του 'Αξονα(Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία).
Αρχικά άλλαξε το όνομα της σε Palestra Sao Paulo όμως ούτε και αυτό μείωσε τις πιέσεις. Μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας όλων των περιουσιακών στοιχείων της και της αποβολής απο το Πρωτάθλημα στις 20 Σεπτεμβρίου του 1942 πριν απο το τελευταίο ματς που θα έκρινε τον τίτλο της πολιτείας και ύστερα απο πρόταση του Μάριο Μινερβίνο υιοθετήθηκε το όνομα Palmeiras που σημαίνει γεννημένοι νικητές.
Σε εκείνο το ματς υπήρχε μεγάλη ένταση μιας και η αντίπαλος της η Σάο Πάολο ήταν αυτή που ζητούσε να αναλάβει την περιουσία της Παλμέιρας σε περίπτωση που αποβαλλόταν. Οι παίκτες της ομάδας εισήρθαν στον αγωνιστικό χώρο με την σημαία της Βραζιλίας με αρχηγό τον Ανταλμπέρτο Μέντες και με πολύ καλή απόδοση προηγούταν με 3-1. Την στιγμή μάλιστα που καταλογίστηκε πέναλντι οι διοικούντες αποφάσισαν να αποχωρήσουν απο τον αγωνιστικό χώρο, εν μέσω αποδοκιμασιών ακόμα και απο τους ίδιους τους οπαδούς της
Κατέκτησε τρία ακόμα Πρωταθλήματα το 1944,το 1947 και το 1950 με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Ομπερτάν Κατάνι, Βαλντεμάρ Φιούμε, Βιλαντονίγκα, Ζαίρ Ρόσα Πίντο, Λίμα, και τον Φρανσίκο Ροντρίγκες.
Το 1951 πήρε μέρος σε μια διοργάνωση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προάγγελος του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων, με την συμμετοχή οκτώ ομάδων. Οι οκτώ αυτές ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων σε Ρίο και Σάο Πάολο, Παλμέιρας και Γιουβέντους συναντήθηκαν στον τελικό με τους "πράσινους" να παίρνουν τελικά το τρόπαιο με νίκη και ισοπαλία.
Το 1959 κατέκτησε ένα ακόμα Paulista με τον Ουμπέρτο Τότσι στην σύνθεσή της και το 1960 έλαβε μέρος στο Taca Brasil που ήταν μια προσπάθεια να γίνει ένα Πρωτάθλημα που θα ένωνε όλες τις περιοχές της χώρας. Απέναντι στην Φορταλέζα κατέκτησε το τρόπαιο και το 1962 ήρθε στον σύλλογο μια απο τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που φόρεσαν ποτέ την φανέλα της ο Αντεμίρ Ντα Γκούια.
Με τον Ντα Γκουία, τον Σερβίλιο, τον Ζούλιο Μποτέλο, τον Τζάλμα Σάντος, τον Τουπαζίνιο, τον Λουίς Περέιρα, τον Λειβίνια, τον Έμερσον Λεάο, τον Ντούντου, τον Σεζάρ Μαλούκο και τον Σέζαρ Αουγκούστο Λέμος στην σύνθεσή της,με τους Ρούμπενς Μινέλι(1969-1971) και Οσβάλντο Μπραντάο(1971-1975) ως προπονητές, κατέκτησε 4 Paulista(1963,1966,1972,1974), 2 Taca Brasil το 1967 και το 1969, ενώ το 1965 με εκπληκτικές εμφανίσεις κατακτούσε το Πρωτάθλημα Ρίο-Σάο Πάολο.
Ήταν δε τέτοια η ποιότητα των εμφανίσεων που της έβγαλαν το παρατσούκλι "Ακαδημία" διότι δίδασκε ποδόσφαιρο. Σε αυτή την δεκαετία έφτασε και δύο φορές σε τελικό Copa Libertadores αρχικά το 1961 όταν απέκλεισε κατά σειρά Ιντεπεντιέντε, Σάντα Φε και στον τελικό αντιμετώπισε την Πενιαρόλ απο την οποία ηττήθηκε με 1-0 ενώ στην ρεβάνς παραχώρησαν ισοπαλία 1-1.
Η δεύτερη φορά ήταν το 1968, όπου στην φάση των ομίλων κατέλαβε την πρώτη θέση πάνω απο τις Ντεπορτίβο Πορτουγκές,Ναούτικο και Γκαλίσια, ενώ στην δεύτερη φάση των ομίλων πήρε το εισιτήριο για τα ημιτελικά κόντρα σε Γκουαρανί και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα.
Στα ημιτελικά απέκλεισε την Πενιαρόλ με δύο νίκες και στον τελικό απέναντι στην Εστουντιάντες οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι στο Μοντεβίδεο οι Αργεντίνοι πήραν το τρόπαιο με 2-0. Στην δεκαετία του '70 ήρθαν τρία Paulista(1972,1974 και 1976) και δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα Βραζιλίας το 1972 και το 1973.
Η δεκαετία του '80 δεν ήταν το ίδιο πετυχημένη αφού δεν μπόρεσε να κατακτήσει κάποιο τίτλο τόσο στην πολιτεία του Σάο Πάολο όσο και στο Πρωτάθλημα. Η συμφωνία χορηγίας με την ιταλική γαλακτοκομική βιομηχανία την Parmalat έδωσε ώθηση στον σύλλογο, το 1993 επανήρθε στην κορυφή της πολιτείας το 1993, το 1994 και το 1996 αλλά το κυριότερο είναι ότι κατέκτησε δύο συνεχόμενα χρόνια το Πρωτάθλημα της χώρας το 1993 και το 1994
Με προπονητή τον Βαντερλέι Λουξεμπούργκο και τους Εβαίρ, Εντμούντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Σέζαρ Σαμπάιο, Μαζίνιο, Εντίλσον και Ζίνιο έβάλαν τέλος στην πολυετή αναμονή για την κατάκτηση των τίτλων. Το 1998 με προπονητή τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι κατέκτησε το Κύπελλο Βραζιλίας απέναντι στην Φλαμένγκο, το Copa Mercosur όπου στον τελικό υπερκέρασε το εμπόδιο της Κρουζέιρο, αλλά το σημαντικότερο τρόπαιο ήρθε ένα χρόνο αργότερα.
Το 1999 ξεκίνησε την πορεία της στο Copa Libertadores όπου στον 3ο όμιλο κατέλαβε την δεύτερη θέση πίσω απο την Κορίνθιανς. Στις νο-άουτ φάσεις αρχικά απέκλεισε την Βάσκο Ντα Γκάμα, στους "8" την Κορίνθιανς και στα ημιτελικά την Ρίβερ Πλέιτ.
Στον τελικό αντιμετώπισε την Ντεπορτίβο Κάλι με τους Κολομβιανούς να πάιρνουν την νίκη στο πρώτο παιχνίδι με 1-0, και στην ρεβάνς η Παλμείρας επικράτησε με 2-1 οδηγώντας το παιχνίδι στην διαδικασία των πέναλντι. Εκεί με 4-3 συνολικό σκόρ οι "πράσινοι" κατέκτησαν το τρόπαιο αφού οι Μπεντόγια και Ζαπάτα αστόχησαν. Στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου αντιμετώπισαν την Μάντσεσετρ Γιουνάιτεντ απο την οποία ηττήθηκαν με 1-0 χάρις σε τέρμα του Κίν στο 35'.
Μάρκος, Φρανσίσκο Άρσε(Παραγουάη), Ζούνιορ Μπαιάνο, Ρόκε Τζούνιορ, Άλεξ, Ζίνιο, Φαουστίνο Ασπρίγια, Πάουλο Νούνιες αποτελούσαν την ομάδα του Σκολάρι που έφτασε σε δεύετρο συνεχόμενο τελικό το 2000 όταν και αντιμετώπισε την Μπόκα Τζούνιορς.
Αφού περασε απο την φάση των ομίλων ως πρώτη απέναντι σε Ελ Νασιονάλ, Ζουβεντούδε και Δε Στρόνγκεστ, στους "16" απέκλεισε την Πενιαρόλ στους "8" την μεξικάνικη Άτλας, και στα ημιτελικά την Κορίνθιανς. Στους τελικούς κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς οι δύο ομάδες ήραν ισόπαλες με 2-2 και 0-0 και τα πάντα κρίθηκαν στα πέναλντι με τους "χεινέσες" να παίρνουν το τρόπαιο με 4-2.
Με την ολοκλήρωση της συνεργασίας με την Parmalat ξεκίνησαν τα προβλήματα αφού το 2002 γνώρισε τον υποβιβασμό στην δεύτερη κατηγορία αλλά πολύ γρήγορα προβιβάστηκε στην μεγάλη κατηγορία.
Το 2008 η επάνοδος του Βαντερλέι Λουξεμπούργκο και η παρουσία κάποιων πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Paulista αναγέννησαν τις ελπίδες για νέες επιτυχίες. Το 2009 υπολειπόταν μόνο πέντε πόντους απο την πρώτη Φλαμένγκο, και το 2012 με τον Σκολάρι στον πάγκο και τους Μάρκος Ασουνσάο, Χόρχε Βαλδίβια, Τιάγκο Ελένο κόντρα στην Κοριτίμπα κατέκτησε το τρόπαιο.
Λίγους μήνες αργότερα όμως ήρθε ο δεύτερος υποβιβασμός αλλά όπως και το 2002 πολύ γρήγορα επανήρθε στα μεγάλα σαλόνια και στο νέο της γήπεδο το Allianz Parque όπου τον Νοέμβριο του 2014 αγωνίστηκε για πρώτη φορά.
Φέτος έχασε έχασε το Paulista στα πέναλντι απο την Σάντος ενώ στο Brasileirao βρίσκεται εφτά πόντους πίσω απο την πρωτοπόρο Ατλέτικο Μινέιρο και για αυτό τον λόγο απέκτησε τον Παραγουανό Λούκας Μπάριος για να ενισχύσει τους Λεάντρο Αλμέιδα, Αρούκα Ζε Ρομπέρτο και τους Αργεντίνους Τζόναθαν Κριστάλντο και Πάμπλο Μόουτσε για τον τίτλο.
