Στην καριέρα του ως τεχνικός έχει ακούσει πολλά. Τις
περισσότερες φορές δικαιολογημένα, καθώς εκείνος έδινε το δικαίωμα με
αποκορύφωμα τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2005. Όμως, είναι κοινή ομολογία
πως παρά τις μη πρωτοκλασάτες προπονητικές του ικανότητες, ο Κάρλο Αντσελότι
επιβιώνει σε συλλόγους πρώτης ταχύτητας χάρη στο ταλέντο του να διαχειρίζεται
αρμονικά τα αποδυτήρια.
Σε ένα σύνολο ανθρώπων οι σχέσεις αναμεταξύ τους
μεταβάλλονται όπως είναι φυσικό. Άλλοτε είναι μονιασμένοι, άλλοτε ορισμένοι εξ΄
αυτών βρίσκονται σε σύγκρουση. Πόσο μάλλον όταν γίνεται λόγος για
ποδοσφαιριστές που την ενηλικίωσή τους την πέρασαν μέσα στα γήπεδα με ό,τι αυτό
συνεπάγεται στην πορεία. Επομένως για τη διαιώνιση της ομαλής κατάστασης, ο
άνθρωπος που τους καθοδηγεί από τον πάγκο οφείλει να είναι εκείνος που θα κρατά
τις ισορροπίες.
Ο Ιταλός κόουτς δεν είναι η πατρική φιγούρα του Σερ Άλεξ
Φέργκιουσον, ούτε η αυτόφωτη προσωπικότητα όπως αυτή του Ζοσέ Μουρίνιο.
Απεναντίας, είναι χαρακτήρας χαμηλών τόνων, αν και υπήρξε μέλος παίκτης της μεγάλης Μίλαν
της δεκαετίας του ΄90. Ίσως ζώντας καθημερινά τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης
τεράστιων μορφών με μεγάλο το «εγώ» τους όπως οι Μαλντίνι, Μπαρέζι, Ράικαρντ,
Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ έμαθε το ρόλο της «ήρεμης δύναμης».
Έτσι, καθήμενος στο πόστο του «καπετάνιου» στους αγαπημένους
του «ροσονέρι» κατάφερε παρά την ανεπανάληπτη… αποτυχία του πριν από οκτώ
χρόνια να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο και το 2007 να εξιλεωθεί έως ένα σημείο.
Από τα χέρια του πέρασαν ανά τα χρόνια ποικίλες φυσιογνωμίες . Σεβτσένκο, Πίρλο, Κακά, Κρέσπο, Ρούι Κόστα, Γκατούζο, Ρονάλντο, Σέεντορφ, και άλλοι πολλοί. Άλλος ήταν εγωκεντρικός, άλλος ιδιόρρυθμός στην καλύτερη των
περιπτώσεων. Εκείνος κατάφερε να τους μετατρέπει σε μια γροθιά.
Αυτό παρατήρησαν οι γαλαντόμοι ιδιοκτήτες της Παρί Σεντ
Ζερμέν και τον έφεραν στο Παρίσι. Αποκτώντας παίκτες σαν τον Εζεκιέλ Λαβέτσι
και τον ακόμη πιο ασταθή ως άνθρωπο, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σε μια πόλη με έντονη
ζωή, αντιλήφθηκαν πως το πρώτο μέλημά τους ήταν να βρεθεί κάποιος που θα τους
συγκρατούσε και δε θα άφηνε την ομάδα να γίνει… σκορποχώρι.
Το παραπάνω θα επιτυγχάνονταν φέρνοντας έναν τεχνικό με πιο
ισχυρό χαρακτήρα από τους παίκτες και με επιτυχίες στο ενεργητικό του, αλλά ο
Μουρίνιο ήταν ήδη στη Ρεάλ Μαδρίτης και δύσκολο να φύγει. Πόσο μάλλον για τον
Σκωτσέζο ομόλογό του της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η εναλλακτική ήταν να
προσληφθεί ένας πράος προπονητής ο οποίος ωστόσο είχε διαχειριστεί κατά το
παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις σε κορυφαίο σύλλογο και πρωτάθλημα. Ο Αντσελότι
ήταν ο άνθρωπός τους.
Η πορεία των Παριζιάνων στη Λιγκ 1, αλλά και στο Τσάμπιονς
Λιγκ τους έχει δικαιώσει μέχρι στιγμής για την απόφασή τους με την… αναμενόμενη
για Αντσελότι πορεία. Παρά την υπεροπλία σε όλες τις γραμμές, δεν έλειψαν τα
ανεπιτυχή αποτελέσματα όπως και οι μουρμούρες της εξέδρας. Ο τελικός του 2005
θα τον επισκιάζει για πάντα.
Στον αντίποδα, η πραγματικότητα είναι με το μέρος του.
Βρίσκεται στους «16» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και με το ένα
πόδι στα προημιτελικά. Ταυτόχρονα περιμένει τις αναμετρήσεις για τους «16» στο κύπελλο Γαλλίας και το κυριότερο
φιγουράρει έξι βαθμούς πάνω από τον δεύτερο της βαθμολογίας στο Σαμπιονά. Αυτός είναι ο
πρώτος στόχος της ΠΣΖ. Να δέσουν οι αρκετοί νεοφερμένοι της ως σύνολο και να
κατακτήσει το μόλις τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία της, μετά από ανομβρία 19
ολόκληρων ετών. Ο 53χρονος Ιταλός έχει φέρει εις πέρας παρόμοια αποστολή κατά το παρελθόν και μπορεί να το επαναλάβει. Αν μάλιστα το συνδυάσει και με μια
επιτυχημένη ευρωπαϊκή πορεία θα είναι ακόμη καλύτερα για τους φίλους της.
