Πέρασε και η 10η αγωνιστική στην Πρέμιερ Λιγκ, με τη
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να είναι πλέον ο «οδηγός της κούρσας» του πρωταθλήματος.
Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση δεν ήταν τόσο οι απώλειες βαθμών των
Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι, όσο η αγωνιστική «κατηφόρα» της Άρσεναλ η οποία
μοιάζει σα το φάντασμα της μεγάλης ομάδας την περασμένη δεκαετία.
Γενικότερα το ντέρμπι του «Ολντ Τράφορντ» μόνο θέαμα δεν
πρόσφερε. Είχε ρυθμό μεν, αλλά πιο πολύ θύμιζε αγώνα σχολικών ομάδων με το ένα
λάθος να διαδέχεται το άλλο ιδιαίτερα στο χώρο του κέντρου. Τουλάχιστον, η Μάντσεστερ έχει μια δύο προσωπικότητες και ένα προπονητή
που διαθέτει την ικανότητα να αλλάζει τα δεδομένα με διορθωτικές κινήσεις. Η
Άρσεναλ;
Το υλικό της είναι ίσως το χειρότερο εδώ και σχεδόν 30
χρόνια! Επιθετικά έχει μόνο εξάρσεις όπως για παράδειγμα το ματς με τη
Ρέντινγκ, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να γυρίσουμε στη δεκαετία
του ‘80 όπου δε φημίζονταν για την αποτελεσματικότητά της. Τότε, όμως καμάρωνε για την αμυντική της λειτουργία. Τώρα; Η τριπλέτα Μερτεζάκερ,
Κοσιελνί, Βερμάελεν είναι η χείριστη μεταξύ των «μεγάλων» της Πρέμιερ Λιγκ και
από τις πιο προβληματικές στο Τσάμπιονς Λιγκ! Οι ιδιαίτερα καυστικοί Άγγλοι
τους παρομοιάζουν -όχι αδίκως- με το τρίο Στούτζες!
Η μεγάλη αλήθεια για την παρακμή της Άρσεναλ οφείλεται στην
υπόθεση «Μπόσμαν». Ο Αρσέν Βενγκέρ αρέσκεται να έχει στο ρόστερ του γαλλόφωνους
παίκτες. Τώρα με την αλλαγή του κανονισμού και τη χρησιμοποίηση παικτών από τις
ακαδημίες των ομάδων, φαίνεται η… γύμνια της. Συνηθισμένος να αποκτά παίκτες
από τα «έτοιμα» των γαλλικών ακαδημιών, δεν υπάρχουν ικανοί πιτσιρικάδες να
στελεχώσουν μια ομάδα υψηλών προδιαγραφών από τα τσικό των «κανονιέρηδων». Συν
τοις άλλοις, σύλλογος χωρίς ικανούς γηγενείς ποδοσφαιριστές δε μπορεί να πάει
μακριά εντός και εκτός συνόρων.
Ήταν ο βασικότερος λόγος της κυριαρχίας της Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ στο «νησί», με Μπέκαμ, Κιν, Σκόουλς, Γκιγκς. Αργότερα της Τσέλσι
των Τέρι, Λάμπαρντ, Τζο Κόουλ. Θέλετε και έξω από τη Γηραιά Αλβιώνα; Η Μπαρτσελόνα,
πλημμυρισμένη από παίκτες της «Μασία». Ακόμη και η Ρεάλ Μαδρίτης έχει Ισπανούς,
με εξέχοντες τους Κασίγιας, Τσάβι Αλόνσο, Σέρχιο Ράμος. Οι «ερυθρόλευκοι»
του Λονδίνου; Ακόμη και όταν μάζεψαν τις πριμαντόνες του γαλλικού ποδοσφαίρου
στο αποκορύφωμά τους έφτασαν μόνο σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, όταν κάθε
χρονιά ήταν στα φαβορί λόγω ποιότητας. Οι προαναφερόμενες ομάδες είχαν και
συνεχίζουν να έχουν το κράμα ξένων σταρ και εξαιρετικών ιθαγενών. Η Άρσεναλ
μόνο το πρώτο κάποτε. Δυστυχώς για τους φίλους τους δεν έχουν τίποτε από τα δύο
πλέον, ιδίως μετά την παραχώρηση του Ρόμπι Φαν Πέρσι. Κάθε… πέρσι και καλύτερα
δηλαδή.
Εν κατακλείδι, το πάλαι ποτέ καμάρι του βόρειου Λονδίνου είναι ένας... κομπάρσος. Κάποτε αποτελούσε μία από τις πιο φαντεζί ομάδες του πλανήτη. Αργότερα, με την άνοδο της Τσέλσι είχε ως στόχο την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος, αναμένεται να γίνει η τρίτη ομάδα της πρωτεύουσας πίσω από τους πρωταθλητές Ευρώπης και την Τότεναμ. Αν συνυπολογίσουμε και τις τάσεις φυγής των Γουόλκοτ και Σανιά οι οποίες δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια, ο πιο πιθανός τερματισμός είναι οι θέσεις που οδηγούν στο επόμενο Europa League. Όσο για το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ; Η ήττα από τη Σάλκε μέσα στην έδρα της έδειξε για το αν αξίζει να προχωρήσει παραπέρα. Ο Ολυμπιακός έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει στην κατάκτηση της δεύτερης προνομιούχου θέσης. Αποτελεί ιστορική ευκαιρία η νίκη στο Λονδίνο κάτι που έμοιαζε παλαιότερα ουτοπικό.
