Mπεμπέτο Ο "δολοφόνος" με τον πανηγυρισμό "νανούρισμα"

Ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του 4ου παγκοσμίου κυπέλλου για την "σελεσάο" το 1994 στην τελική φάση που διεξήχθη στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο λόγος για τον Jose Roberto Gama de Oliveira κατά κόσμον "Μπεμπέτο" ο οποίος μάλιστα στο παιχνίδι της προημιτελικής φάσης με την Ολλανδία πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε κουνώντας τα χέρια σαν να νταντεύει μωρό μιας και η σύζυγός του έφερνε στον κόσμο το τρίτο τους παιδί. Μια κίνηση που βρήκε αρκετούς μιμητές αφού αρκετοί ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο τα επόμενα χρόνια την υιοθέτησαν στους πανηγυρισμούς τους.

Ο "Μπεμπέτο" γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1964 στην πόλη Σαλβαδόρ και όπως τα περισσότερα παιδιά ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην γειτονιά του και η Μπαία ήταν η πρώτη ομάδα που τον προσκάλεσε για να τον δοκιμάσει.

Εκεί όμως έμεινε μόνο ένα μήνα αφού στην συνέχεια μετακόμισε στην Βιτόρια με την οποία έκανε ντεμπούτο το 1982 σε ηλικία 19 ετών, για να έρθει το 1983 η πρόκληση της Φλαμένγκο. Η αρχή πάντως δεν ήταν εύκολη κάθε άλλο αφού αν και κατέκτησε το Πρωτάθλημα, αγωνίστηκε μόνο μία φορά κόντρα στην Σάντος και αυτή στα τελευταία λεπτά.

Ήταν μια περίοδος δύσκολη τόσο για τον ίδιο όσο και για την "μενγκάο" όπου υπήρχε "έλλειψη" τίτλων ενώ βίωσε ΄παράλληλα και ένα προσωπικό δράμα αφού ο αδερφός του σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1984. 

Το 1986 κατέκτησε το πολιτειακό Πρωτάθλημα και το 1987 το Copa Uniao με τον Μπεμπέτο να πετυχαίνει στην τελική φάση τέσσερα τέρματα με κυριότερο αυτό κόντρα στην Ιντερνασιονάλ στον τελικό της 13ης Δεκεμβρίου του 1987, που έδωσε και τον τίτλο στην Φλαμένγκο.

Συνολικά μέτρησε 80 συμμετοχές και 34 γκολ, όταν το 1989 θα αποφασίσει να αλλάξει ομάδα, όχι όμως πόλη αφού μετακόμισε στην Βάσκο Ντα Γκάμα με την οποία πανηγύρισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας το 1989 το δεύτερο στην ιστορία της. 

Ο ίδιος σε συνέντευξη του το 2009, είχε αναφέρει σχετικά για αυτή την μετακίνηση: " Δεν ήθελα ποτέ να φύγω απο την Φλαμένγκο, είναι μέρος της ζωής μου. Είμαι "φλαμενγκίστα" όπως και Βιτόρια ταυτόχρονα. Όταν έφυγα πληγώθηκα διότι παρότι δεν κέρδισα πολλούς τίτλους και παρότι μου είχε γίνει η πρόταση δεν ήθελα να φύγω. Δυστυχώς ο τότε πρόεδρος δεν με πίστεψε και τότε έκανε την κίνηση της η Βάσκο.

Ακόμα και τότε δεν ήθελα να γίνει αυτή η μετακίνηση, αλλά ύστερα απο προτροπή του δικηγόρου μου ο οποίος και αυτός κέρδιζε ένα ποσοστό απο την μετεγγραφή μου μετακόμισα στην Βάσκο. Απο την άλλη όμως ευχαριστώ τον Θεό διότι δεν είχα κανένα πρόβλημα στην Βάσκο ειδικά απο τους οπαδούς".

53 συμμετοχές και 28 γκολ μέχρι και το 1992 ο απολογισμός του με την φανέλα της "Cruzmaltino", όταν το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μια μικρή ισπανική ομάδα η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια θα τον προσεγγίσει και θα τον αποκτήσει.

Στην πρώτη του κιόλας χρονιά θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ με 29 τέρματα με την Ντέπορ να τερματίζει στην τρίτη θέση πίσω απο τα μεγαθήρια Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Την επόμενη χρονιά 1993-1994 βρισκόταν πολύ κοντά στο να κατακτήσει το Πρωτάθλημα, αλλά στην πιο κρίσιμη καμπή άρχιζε να χάνει βαθμούς την ίδια ώρα που η Μπαρτσελόνα ροκάνιζε την διαφορά.

Την τελευταία αγωνιστική οι δύο ομάδες ήταν ισόβαθμες και στην περίπτωση αυτή εάν παρέμενε έτσι η βαθμολογία, λόγω της καλύτερης διαφοράς τερμάτων τον τίτλο θα τον έπαιρνε η Μπαρτσελόνα. Τελευταία αγωνιστική στο "Ριαθόρ" κόντρα στην Βαλένθια, στο τελευταίο λεπτό κερδίζει πέναλντι η Ντέπορ.

Και ενώ όλοι θα περίμεναν ότι την εκτέλεση θα την αναλάμβανε ο Μπέμπέτο, την ανέλαβε ο Τζούκιτς ο οποίος αστόχησε και το Πρωτάθλημα κατέληξε στην Καταλονία. Την επόμενη χρονιά 1994-1995 θα διεκδικήσει το Πρωτάθλημα αλλά θα μείνει και πάλι στην δεύτερη θέση πίσω απο την Ρεάλ αυτή την φορά.

Είναι όμως η χρονιά η ομάδα απο την Γαλικία θα κερδίσει τον πρώτο της μεγάλο τίτλο το Κύπελλο κόντρα στην Βαλένθια σε διπλό τελικό μιας και ο πρώτος είχε λήξει ισόπαλος, χωρίς πάντως ο Μπεμπέτο να σκοράρει.

Κάτι όμως που έκανε λίγους μήνες αργότερα για το ισπανικό Σούπερ Καπ όταν πέτυχε το ένα απο τα τρία γκολ του πρώτου τελικού κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης και με συνολικό σκόρ 5-1 οι "μπλανκιαθούλες" έφταναν στον δεύτερο τίτλο της ιστορίας τους.

Η περίοδος 1995-1996 θα ήταν και η τελευταία στον σύλλογο της Ισπανίας, όπου δεν κατάφερε ούτε στο Πρωτάθλημα, ούτε στο Κύπελλο, ενώ στο Κυπελλούχων αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Παρί Σεν Ζερμέν.

Στα 32 του έτη το 1996, θα αποφασίσει να γυρίσει στην Βραζιλία ύστερα απο 131 παιχνίδια και 86 γκολ που τον έφερναν στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών μέρι να τον ξεπεράσουν οι Ρόι Μακάι και Ντιέγκο Τριστάν.        

Επιστροφή στην Βραζιλία και στην Φλαμένγκο όπου όμως τα πράγματα δεν εξελίχθησαν καλά τόσο στο γήπεδο όπου η Φλαμένγκο είχε κακή απόδοση αλλά και εξωαγωνιστικά αφού οι οπαδοί των "ρούμπρονέγκρο" δεν ξέχασαν την μετεγγραφή του στην Βάσκο.

15 παιχνίδια και 7 τέρματα ήταν ο απολογισμός του στην δεύτερη θητεία, για να επιστρέψει στην Ισπανία για την Σεβίλλη αλλά έπαιξε μόλις 5 παιχνίδια και αποχώρησε. Θα ενισχύσει την Κρουζέιρο στο παιχνίδι του Διηπειρωτικού Κυπέλλου κόντρα στην Μπορούσια Ντόρτμουντ τον Δεκέμβριο του 1997, και θα επιστρέψει στην Μπάια με την οποία θα κατακτήσει το πολιτειακό Πρωτάθλημα.

Μποταφόγκο, Τόρος Νέζα στο Μεξικό, Κασίμα  Άντλερς στην Ιαπωνία όπου προπονητής ήταν ο Ζίκο και κατέκτησε το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ το 2000, έχοντας μόλις 8 συμμετοχές και 1 γκολ.

 Μικρά περάσματα απο Βιτόρια και Βάσκο με την οποία θα "σπάσει" το συμβόλαιο για να αγωνιστεί στην Άλ Ιτιχάντ της Σαουδικής Αραβίας το 2002, μιας και τα λεφτά ήταν καλά, Όμως ύστερα απο 5 παιχνίδια και 1 γκολ οι δύο πλευρές έβαλαν τέλος στην συνεργασία τους λόγω "τεχνικής ανεπάρκειας και κακής φυσικής κατάστασης", βάζοντας τους τίτλους τέλους στην ενεργό αγωνιστική δράση.

Στις 28 Απριλίου του 1985 στην Μπραζίλια σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στο Περού θα κάνει ντεμπούτο με την εθνική. Θα αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 όπου θα φτάσουν μέχρι τον τελικό όπου θα ηττηθούν απο την Σοβιετική Ένωση.

Θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο νικηφόρο Copa America του 1989 που διεξάγεται εντός έδρας και τον επόμενο χρόνο θα δώσει το παρών στην πρώτη του τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ιταλίας. 

Θα αγωνιστεί μόνο σε ένα παιχνίδι αυτό κόντρα στην Κόστα Ρίκα όπου μάλιστα ήταν τραυματίας αφού ο Λαζαρόνι είχε χωρίσει τους επιθετικούς του σε ζευγάρια, ο Μπεμπέτο με τον Ρομάριο, και απο την στιγμή που και ο Ρομάριο ήταν τραυματίας, επιλέχθηκε το δίδυμο Μίλερ-Καρέκα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ ήταν από τους βασικούς λόγους που η ομάδα του έφτασε στην κορυφή του κόσμου φτιάχνοντας ένα τρομερό επιθετικό δίδυμο με τον Ρομάριο. Αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της διοργάνωσης και πέτυχε τρία γκολ απέναντι σε Καμερούν, Ηνωμένες Πολιτείες και Ολλανδία αντίστοιχα

Το 1996 θα πάρει μέρος και σε δεύτερη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο ενώ αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ. Το 1997 θα κατακτήσει το Confederations Cup και το 1998 θα αγωνιστεί σε τρίτη τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Γαλλία.

Αγωνίστηκε επίσης σε όλα τα παιχνίδια πετυχαίνοντας και πάλι τρία γκολ απέναντι σε Μαρόκο, Νορβηγία και Δανία, φτάνοντας στον τελικό της 12ης Ιουλίου όπου η οικοδέσποινα επικράτησε με 3-0. Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν και ο τελευταίος ο 75ος πετυχαίνοντας 39 γκολ μια επίδοση που του δίνει την πέμπτη θέση στην λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών.

Διετέλεσε για 10 παιχνίδια προπονητής της America Football Club στην Βραζιλία από τον Δεκέμβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010 με απολογισμό 3 νίκες,1 ισοπαλία και 4 ήττες, ενώ είχε οριστεί μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 που διεξήχθη στην χώρα του "καφέ".

Απο τον Ιούνιο του 2000 μαζί με τον συμπαίκτη του Ζορζίνιο έχουν δημιουργήσει στην περιοχή Γουαδαλούπε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο ένα ινστιτούτο προστασίας για παιδιά ηλικίας 6-16 ετών. Εισήχθη στο ποδοσφαιρικό Hall of Fame του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, ενώ σε ψηφοφορία που διοργάνωσε το περιοδικό World Soccer το 1999, οι αναγνώστες τον συμπεριέλαβαν στους 100 κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.