Μαζί με τον Ζιζίνιο ήταν οι σημαντικότεροι ποδοσφαιριστές της Βραζιλίας στις δεκαετίες του '40 και του '50. Ο Ademir Marques de Menezes διέθετε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός σπουδαίου επιθετικού συνδυάζοντας την ταχύτητα με την εκτελεστική δεινότητα αφού μπορούσε να σουτάρει και με τα δύο πόδια, έχοντας εκπληκτικά τελειώματα.
Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1922 στο Ρεσίφε και παρότι ήταν πολύ καλός στην κολύμβηση, πρωταθλητής στις μικρές αποστάσεις, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην Πράια Ντο Πίνα. Το 1938 εντάχθηκε στις ακαδημίες της τοπικής Σπόρ, κερδίζοντας τα ηλικιακά Πρωταθλήματα το 1938 και το 1939, και πολύ σύντομα προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα.
Περνώντας ο καιρός άρχιζε να απολαμβάνει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των προπονητών του και το 1941 βοήθησε την ομάδα του να κατακτήσει αήττητη το Campeonato Pernabucano όντας πρώτος σκόρερ με 14 τέρματα.
Η περιοδεία που πραγματοποίησε η ομάδα του στην υπόλοιπη Βραζιλία έδωσε την δυνατότητα στον Αντεμίρ να αναδείξει τα πλούσια προσόντα του, και η Βάσκο Ντα Γκάμα ήταν αυτή που κέρδισε την κούρσα απέναντι στην Φλουμινένσε για την απόκτηση του.
Στους "cruz-maltinos" αγωνίστηκε σε δύο περιόδους από το 1942 έως το 1945 όπου κατέκτησε το Campeonato Carioca του 1945 και από το 1948 έως το 1956 όπου κατέκτησε τέσσερα Campeonato Carioca το 1949, το 1950, το 1952 και το 1956, και το Νοτιοαμερικάνικο Πρωτάθλημα συλλόγων το 1948, τον πρόδρομο του Copa Libertadores.
Αγωνίστηκε συνολικά σε 429 παιχνίδια έχοντας πετύχει 301 γκολ τρίτος σκόρερ όλων των εποχών, ενώ τερμάτισε στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ το 1949 και το 1950 έχοντας πετύχει 30 και 25 γκολ αντίστοιχα.
Ενδιάμεσα το 1946 μετεγγράφηκε στην Φλουμινένσε με την οποία κατέκτησε ένα ακόμα Campeonato Carioca την ίδια χρονιά και το 1957 γύρισε στην ομάδα στην οποία αναδείχθηκε την Σπόρ Ρεσίφε, για να τερματίσει την καριέρα του.
Φόρεσε 39 φορές την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας πετυχαίνοντας 32 γκολ, κάνοντας ντεμπούτο στις 21 Ιανουαρίου του 1945 στο Σαντιάγκο απέναντι στην Κολομβία στο πλαίσιο του Κόπα Αμέρικα, ενώ τελευταία του εμφάνιση ήταν πάλι στο πλαίσιο του Κόπα Αμέρικα του 1953 στην Λίμα απέναντι στην Ουρουγουάη στις 15 Μαρτίου.
Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής το 1949 όπου πέτυχε 7 γκολ δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης, ενώ αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης, το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα του 1952, ενώ πήρε μέρος σε δύο ακόμα Πρωταθλήματα Νοτίου Αμερικής το 1946 και το 1953.
Αγωνίστηκε σε μία τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1950 όπου παρά τα οκτώ γκολ που πέτυχε στους 6 αγώνες δεν κατάφερε να οδηγήσει την "σελεσάο" στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ομάδα του τουρνουά.
Ο "Qeixada(σ.σ. ο καρχαρίας)" ακολούθησε για λίγο την προπονητική καριέρα αναλαμβάνοντας το 1967 την τεχνική ηγεσία της Βάσκο Ντα Γκάμα χωρίς όμως να μπορέσει να επαναλάβει τα επιτεύγματα του που είχε ως ποδοσφαιριστής.
Στην συνέχεια ακολούθησε καριέρα τηλεσχολιαστή ενώ στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 είχε δική του στήλη στην εφημερίδα O Dia του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Το 1994 διαγνώστηκε με καρκίνο του μυελού των οστών και άρχισε να παλεύει με την ασθένεια.
Στις 11 Μαΐου του 1996 ύστερα απο πέντε μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο "Sao Lucas" του Ρίο Ντε Τζανέιρο, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 73 ετών. Το 1997 η Πολιτεία του Ρίο του απέδωσε μετά θάνατον το μετάλλιο για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο κοινό καλό.
Το 1999 απο την Διεθνή Υπηρεσία Στατιστικής και Ποδοσφαίρου κατέλαβε την 44η θέση στους κορυφαίους Νοτιοαμερικάνους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα, και την 18η στους κορυφαίους Βραζιλιανους του 20ου αιώνα, ενώ το World Soccer σε δική του ψηφοφορία τον τοποθέτησε στους 100 κορυφαίους του 20ου αιώνα.
Οι Sunday Times τον τοποθέτησαν στους 1000 κορυφαίους αθλητές του 20ου αιώνα, ενώ το 2006 το περιοδικό Placar τον τοποθέτησε στην κορυφαία ομάδα της Βάσκο και στην 95η θέση των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
