Ομπντούλιο Βαρέλα "El Negro Jefe"

Σύμφωνα με την IFFHS o Ομπντούλιο Βαρέλα ήταν ανάμεσα στους 13 καλύτερους παίκτες της Νοτίου Αμερικής του 20ου αιώνα. Η πιο σημαντική όμως στιγμή στην καριέρα του "El Negro Jefe(σ.σ. νέγρος αρχηγός)" δεν ήταν άλλη από το ότι ως αρχηγός της "σελέστε" σήκωσε στο "Μαρακανά" το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της.

Γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1917 στην γειτονιά Λα Τέχα στο Μοντεβίδεο και από πολύ μικρή ηλικία των 8 ετών έβγαλε τα πρώτα του χρήματα πουλώντας εφημερίδες. Στην ηλικία των 15 ετών παράτησε το σχολείο για να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ξεκινώντας την καριέρα του ως κεντρικός μέσος στην Club Deportivo Joventud  έχοντας 60 συμμετοχές και 20 γκολ.

To 1937 πήγε στους Μοντεβιδέο Γουόντερερς όπου έγινε επαγγελματίας και αγωνίστηκε για έξι χρόνια με 105 συμμετοχές και 42 γκολ, μέχρι να έρθει η πρόκληση της Πενιαρόλ. Στους "aurinegros(σ.σ. χρυσόμαυρους)" αγωνίστηκε για δώδεκα χρόνια από το 1943 έως το 1955 όταν και σταμάτησε την ποδοσφαιρική του καριέρα με την κατάκτηση έξι πρωταθλημάτων(1944,1945,1949,1951,1953,1954), έχοντας 302 συμμετοχές και 72 γκολ και παράλληλα εργαζόταν στην οικοδομή.

Το 1953 όταν η ομάδα του συμφώνησε να διαφημίσει στην φανέλα της εταιρία με το ανάλογο χρηματικό αντίτιμο, εκείνος αντέδρασε μην φορώντας την φανέλα με το λογότυπο αλλά την κλασική παραδοσιακή εμφάνιση καθόλη την διάρκεια της σεζόν.

Η έντονη προσωπικότητα του αποδείχθηκε και την περίοδο 1948-1949 όταν πρωταγωνίστησε στις απεργιακές κινητοποιήσεις των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών οι οποίοι ζητούσαν την δημιουργία ενός σαφούς εργασιακού πλαισίου για τους ίδιους με κατοχύρωση ασφάλισης και βασικού μεροκάματου. 

Τόσο η ομοσπονδία όσο και οι ίδιοι οι σύλλογοι απείλησαν όλους όσους πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις ότι θα τους έκοβαν το ποδόσφαιρο. Η Πενιαρόλ μάλιστα έψαχνε να βρει τρόπο να τον πουλήσει στο εξωτερικό αλλά τελικά δεν χρειάστηκε αφού ύστερα από μήνες απεργίας έγιναν αποδεκτά τα κύρια αιτήματα των ποδοσφαιριστών.   

Με την "σελέστε" έκανε το ντεμπούτο του στις 29 Ιανουαρίου του 1939 στο πλαίσιο του Κόπα Αμέρικα που διεξαγόταν στην Λίμα του Περού στην νίκη απέναντι στην Χιλή με 3-2. Τρία χρόνια αργότερα το 1942 αναδείχτηκε Πρωταθλητής Νοτίου Αμερικής που διεξήχθη "εντός έδρας" πετυχαίνοντας και ένα γκολ.

Η διεξαγωγή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όπως ήταν λογικό ανέβαλλε τις διοργανώσεις των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1942 και του 1946 και έτσι έπρεπε να περιμένει τέσσερα χρόνια για να πάρει μέρος σε τελική φάση.

Ενδιάμεσα πήρε μέρος στα Κόπα Αμέρικα του 1941, του 1945 και του 1946, και με την Ουρουγουάη στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Βραζιλίας το 1950. Αγωνίστηκε και στα τέσσερα παιχνίδια της τελικής φάσης και ως αρχηγός πήρε από τα χέρια του Ζίλ Ριμέ το τρόπαιο μετά την νίκη επί της Βραζιλίας στον τελευταίο αγώνα των ομίλων με την "σελεσάο" να βολευόταν ακόμα και με την ισοπαλία.

Συνέβαλλε και ο ίδιος τα μέγιστα στο "θαύμα του Μαρακανά" όπως έμεινε γνωστό στην ιστορία μαζεύοντας όλες τις εφημερίδες πριν τον μεγάλο τελικό όπου όλες προεξοφλούσαν τον θρίαμβο της Βραζιλίας και τις αράδιασε στα αποδυτήρια. Άλλωστε ως αρχηγός ήταν αυτός που τους εμψύχωσε λίγο πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο για να μην επηρεαστούν από το κατάμεστο "Μαρακανά". 

"Μην σκέφτεστε και μην κοιτάτε όλους αυτούς που βρίσκονται στις εξέδρες. το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο. Δεν παίζει ρόλο το τι είμαστε αουτσάιντερ έντεκα είναι αυτοί, έντεκα είμαστε και εμείς. Μην νομίζετε ότι θα μας συμβεί κάτι κακό όταν νικήσουμε. Τίποτα δεν θα συμβεί. Για να κερδίσουμε όμως πρέπει να βάλουμε τα αρχίδια μας στις άκρες των παπουτσιών μας".

Ακόμα και όταν οι Βραζιλιάνοι προηγήθηκαν με τον Φριασα, πήρε την μπάλα απο τα δίχτυα και κατευθύνθηκε προς τον διαιτητή υποστηρίζοντας ότι το γκολ είναι οφσάιντ, εκμεταλλευόμενος ότι ούτε αυτός γνώριζε αγγλικά, ούτε ο διαιτητής ισπανικά. 

Όπως άλλωστε δήλωσε ο ίδιος αυτός ήταν ο τρόπος ούτως ώστε να "παγώσει" τον ρυθμό του παιχνιδιού, προκαλώντας τον εκνευρισμό τόσο των αντιπάλων όσο και των θεατών. Στην συνέχεια αφήνοντας την μπάλα απο τα χέρια του φώναξε "τώρα πάμε να νικήσουμε".

Το πιο αξιοπερίεργο απ'όλα είναι ότι μετά το τέλος του αγώνα βγήκε στους δρόμους του Ρίο, όπου  κάποιοι του έδωσαν συγχαρητήρια, μερικοί εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για το πως έπαιξε και κάποιοι άλλοι τον προσκάλεσαν να πιούνε παρέα με τους ανθρώπους τους οποίους λίγο πριν τους είχε στερήσει τον παγκόσμιο τίτλο. 

Στα γήπεδα της Ελβετίας το 1954 ο Βαρέλα αγωνίστηκε σε τρία παιχνίδια της τελικής φάσης πετυχαίνοντας και ένα γκολ απέναντι στην Αγγλία στην προημιτελική φάση. Παρόλα αυτά λόγω τραυματισμού απουσίαζε τόσο από τον χαμένο ημιτελικό με την Ουγγαρία αλλά και από το παιχνίδι της τρίτης θέσης απέναντι στην Αυστρία.

Ο αγώνας της 26ης Ιουνίου του 1954 στην Βασιλεία απέναντι στα "λιοντάρια" ήταν η 45η και τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο έχοντας πετύχει και 9 γκολ και θεωρείται ως ένα από τα σύμβολα του ουρουγουανικού ποδοσφαίρου. Κατέχει ένα ρεκόρ το γεγονός ότι όταν αυτός βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο η Ουρουγουάη δεν έχασε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Πριν την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας μαζί με τον συμπαίκτη του στην Εθνική Ρόκε Μάσπολι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Πενιαρόλ το 1955 για μικρό χρονικό διάστημα. Όμως δεν το ακολούθησε αφού δεν θα μπορούσε να τα πάει καλά με τους τεχνικούς διευθυντές.

Ανέλαβε πόστο στο καζίνο του Μοντεβιδέο και παρέμεινε μέχρι το 1972 όταν και συνταξιοδοτήθηκε. Κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994 τιμήθηκε από την FIFA για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο. 

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών στις 2 Αυγούστου του 1996 λίγο καιρό αφότου έφυγε η γυναίκα του, πάμφτωχος έχοντας κερδίσει από το ποδόσφαιρο μόνο το πριμ της κατάκτησης του τροπαίου το οποίο το διέθεσε για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο το οποίο μέσα σε μία εβδομάδα του το έκλεψαν.

Στο μουσείο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ουρουγουάης υπάρχουν τα παπούτσια και η φανέλα που φορούσε στον ιστορικό τελικό στο Μαρακανά, η ομάδα Βίλα Εσπανιόλα έδωσε το όνομά του στο γήπεδο, ενώ στις 20 Σεπτεμβρίου του 2017 το ονομά του δόθηκε σε κεντρικό δρόμο του Μοντεβίδεο.