Βιτόριο Πότσο Ο "μαέστρος"

Είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει καταφέρει να κατακτήσει δύο συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα. Ο λόγος για τον Βιτόριο Πότσο τον "μεγάλο μαέστρο" όπως τον ονόμαζαν ο οποίος γεννήθηκε στο Τορίνο στις 2 Μαρτίου του 1886.

Παράλληλα με το ποδόσφαιρο αγωνιζόμενος στην ελβετική Γκρασχόπερς την περίοδο 1905-1906, σπούδαζε στο Μάντσεστερ και ήρθε σε άμεση επαφή με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ήταν απο τους πιονέρους του συστήματος 2-3-2-3 το γνωστό και ως Metodo που ήταν παραλλαγή του 2-3-5,φέρνοντας τους δύο κυνηγούς στο κέντρο του γηπέδου εξασφαλίζοντας καλύτερη αμυντική λειτουργία.

Είναι απο τα ιδρυτικά μέλη της Τορίνο στην οποία αγωνίστηκε για πέντε χρόνια μέχρι το 1911, όπου και ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Σε ηλικία 25 ετών πέρασε στην άκρη του πάγκου αναλαμβάνοντας την Ολυμπιακή ομάδα της Ιταλίας που πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης το 1912, 

Παράλληλα με το ποδόσφαιρο άρχιζε να δουλεύει ως διοικητικός στέλεχος στην εταιρία των ελαστικών Pirelli, ενώ κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πήρε μέρος στο τάγμα των αλπινιστών.

Ακολούθησε η Τορίνο μέχρι το 1924, η Μίλαν την διετία 1926-1928 για να φτάσουμε στον μεγαλύτερο σταθμό της καριέρας του την Εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ανέλαβε  τον Δεκέμβριο του 1929 και έμεινε μέχρι το 1948, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση 2 Παγκοσμίων Κυπέλλων το 1934 στην πατρίδα του και το 1938 στην Γαλλία, αλλά και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936.

Πέρα όμως απο τους νεωτερισμούς που επέβαλλε ο Πότσο η αλήθεια είναι ότι είχε και την υποστήριξη του φασιστικού καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι. Η κυριότερη βοήθεια που του δόθηκε εκτός απο το ότι διέθετε ένα κορμό πολύ καλών Ιταλών ποδοσφαιριστών ήταν ότι είχε στην διάθεσή τους τους περίφημους "οριούντι" λατινοαμερικάνους ποοδσφαιριστές που "ιταλοποιήθηκαν" μέσα σε μια νύχτα όπως οι Μόντι, Γκουαίτα, Όρσι που του έδωσαν μεγάλη βοήθεια στο να φτάσει στην κατάκτηση των τίτλων.

Συνολικά ο Πότσο έκατσε στον πάγκο σε 97 αγώνες έχοντας 64 νίκες, 17 ισοπαλίες και 16 ήττες, και στην συνέχεια αποσύρθηκε από την προπονητική ακολουθώντας καριέρα δημοσιογράφου στην εφημερίδα "La Stampa". 

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1949 στην Γένοβα στο πλαίσιο των 50 χρόνων απο την ίδρυση της ιταλικής ομοσπονδίας ήταν ανάμεσα σε αυτούς που τιμήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν ως οι πιονέροι του ιταλικού ποδοσφαίρου, ενώ ήταν απο αυτούς που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της περίφημης σχολής προπονητών του Κοβερτσιάνο

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών στο Τορίνο στις 21 Δεκεμβρίου του 1968, και το 1986 το Δημοτικό Στάδιο του Τορίνο πήρε το όνομά του μέχρι και το 2005. Το 2008 το όνομα του δόθηκε σε στάδιο στην πόλη Μπιέλα όπως και στο αντίστοιχο στην πόλη Μποσκορεάλε. 

Το 2011 εισήχθη στο ποδοσφαιρικό Hall of Fame, ενώ απο το 2016 υπάρχει στο Ποντεράνο μουσείο με το ονομά του όπου εκθέτονται διαφορά προσωπικά του αντικείμενα αλλά και οπτικοακουστικό υλικό