Είχαμε αναφέρει και πιο παλιά πως
η Εθνική Γερμανίας την τελευταία εξαετία παρουσιάζει αρκετά ελκυστικό ποδόσφαιρο με αρκετά γκολ στα παιχνίδια της, αλλά παρόλα αυτά ενώ το αντιπροσωπευτικό
συγκρότημα βρίσκεται σε «τοπ» επίπεδο στις διεθνείς διοργανώσεις, στο τέλος βλέπει άλλους να τις παίρνουν
την «μπουκιά» από το στόμα. Τι έχει αλλάξει από την γνωστή φράση του Λίνεκερ το 1990 έως το σήμερα;
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 όπου πήρε και τον τελευταίο της διεθνή τίτλο, η Γερμανία βασιζόταν σε ένα στυλ παιχνιδιού το οποίο είχε στοιχεία την δύναμη, την ομαδικότητα, την αποφασιστικότητα και ένα πλουραλισμό από προσωπικότητες οι οποίες επιβάλλονταν μέσα στο γήπεδο με ένα τρόπο που έμοιαζε με στρατιωτική επικράτηση. Μετά το 1996 έρχεται μια δεκαετής παρακμή δικαίως βέβαια, καθώς διέπραξε δύο ολέθρια λάθη.
Πρώτον μετά το 1990 η εθνική της ομάδα λειτούργησε
περισσότερο με «παλαιοντολογικό μουσείο» όπου τα εκθέματα ήταν οι παλιές δόξες της
που έφεραν τις επιτυχίες. Δεύτερον η «υπόθεση» Μπόσμαν. Το Γερμανικό πρωτάθλημα
γέμισε από κοινοτικούς ποδοσφαιριστές «Α, Β, Ω» ζώνης με αποτέλεσμα ελάχιστοι ποδοσφαιριστές
αναδείχθηκαν από τις ακαδημίες των ομάδων της Μπουντεσλίγκα.
Έτσι για την «παραγωγή» γηγενών
ποδοσφαιριστών οι ομάδες στράφηκαν στα
χαμηλά στρώματα της γερμανικής κοινωνίας όπου εκεί κυριαρχούσαν οι μετανάστες. Τα
παιδιά των ακαδημιών χωρίς έντονη «εθνική» συνείδηση σίγουρα έμαθαν το ποδόσφαιρο
σε σωστές από θέμα οργάνωσης «σχολές», έγιναν πιο «φαντεζί» παίκτες, αλλά τα δέκα χρόνια μακριά από
τις επιτυχίες σίγουρα άφησαν και ένα ισχυρό κατάλοιπο: την έλλειψη προσωπικότητας.
Ο Οζίλ, ο Ποντόλσκι, ο Γκόμεζ δεν αναδείχθηκαν παραμερίζοντας έναν Ματέους, έναν
Φέλερ, έναν Κλίνσμαν αντίστοιχα. Ούτε τον Έφενμπεργκ δεν πρόλαβαν καλά καλά στο
γήπεδο. Μπορεί το κοντρόλ και την πάσα να τα έμαθαν πολύ καλά στις ακαδημίες, αλλά το πώς θα επιβληθείς στον αντίπαλο, το πώς θα τον φοβίσεις, το πώς ακόμα
και αν είσαι πίσω στο σκορ θα συνεχίζεις να παλεύεις μέχρι την λήξη δεν το έμαθαν
και δεν θα το μάθουν ποτέ.
Το Μουντιάλ του 2010 βρήκε την
Γερμανία να παίζει το πιο όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά και να μην μπορεί να βάλει ένα
γκολ στην Ισπανία σε όλο το 90λεπτο για να προκριθεί στον τελικό. Κανένας παίκτης της ομάδας
δεν μπορούσε να αντιπαραθέσει την προσωπικότητα του απέναντι στους Ισπανούς. Ο
Κρόος και ο Κλόζε δεν είχαν την ψυχική δύναμη να κερδίσουν τον Πουγιόλ και τον Κασίγιας παρότι ήταν καλύτεροι. Φέτος στο Euro είδαμε πως μέχρι τους «4» δεν είχαν
κανένα πρόβλημα. Στον όμιλο είχαν τις δυο «λιγόψυχες» ποδοσφαιρικές ομάδες
Ολλανδία και Πορτογάλία και δεν δυσκολεύτηκαν να βγουν πρώτοι. Απέναντι
σε μας δεν προβληματιστηκαν ιδιαίτερα και ήρθε η Ιταλία…Εννιά γκολ είχαν πετύχει μέχρι τότε τα «πάντσερ»
και οι Ιταλοί τέσσερα, και «άρπαξαν» δυο γκολ στο άψε σβήσε από τον Μπαλοτέλλι στο πρώτο 45λεπτο όπου στο β΄ όσο και να πάλευαν το ματς δεν το γύριζαν. Χαμένες
ευκαιρίες με το τσουβάλι και αποτέλεσμα μηδέν, από παίκτες που στο πρωτάθλημά τους
τελειώνουν με διψήφιο αριθμό τερμάτων, όπως ο Κλόζε , ο Ρόις ο Γκόμεζ, και αυτό γιατί διότι
δεν μπορούσαν να επιβληθούν σαν προσωπικότητες σε παίκτες όπως ο Μπουφόν, ο Πίρλο
και ο Ντε Ρόσι.
Έχοντας στο νου τους λοιπόν αυτά
τα «στραπάτσα» η «νατιονάλμανσαφτ» ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της στα προκριματικά
πολύ νωθρά. Ναι μεν 2 στα 2 αλλά όταν δεν
μπορείς να «πατήσεις» τα Νησιά Φερόε και η Αυστρία σου έχει κάνει ένα «κάρο» φάσεις
για γκολ όσο ήταν ακόμα 0-0 το σκορ δεν μπορεί αυτό να μην σε προβληματίζει.Η δυστοκία στην επίθεση από τέτοιας
εμβέλειας επιθετικούς και μια άμυνα που θυμίζει ελβετικό τυρί δεν προμηνύει θετικά
αποτελέσματα στα γήπεδα την Βραζιλίας. Και φανταστείτε πρόβλημα στην άμυνα η Γερμανία που όλες οι επιτυχίες της στο
παρελθόν ξεκινούσαν από εκεί.
Φάρμακο δεν νομίζω ότι υπάρχει και
μην περιμένετε κατ εμέ από αυτή την «φουρνιά» παικτών να σηκώσει κάποια «κούπα».
Απλά είναι περίεργο να βλέπεις μια ομάδα να προσπαθεί να αποκτήσει την «παλιά της
αίγλη» αλλά να έχει χάσει το «DNA»
της, καλό το «στρωτό» ποδόσφαιρο, καλά και τα 1-2, αλλά τι να το κάνεις αν μετά από
κάθε κρίσιμο αγώνα οι παίκτες που κρατάνε το κεφάλι και είναι πεσμένοι στο χορτάρι
φοράνε λευκή φανέλα και μαύρο σορτσάκι!!!
