Ρομπέρτο Μπάτζιο Ο "Μικρός Βούδας"

Ανακηρύχθηκε μέσω του διαδικτύου ως ο 4ος κορυφαίος ποδοσφαιριστής  όλων των εποχών, κέρδισε την χρυσή Μπάλα το 1993, είναι ο μοναδικός Ιταλός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τρεις τελικές φάσεις παγκοσμίου κυπέλλου και μαζί με τον Πάολο Ρόσι και τον Κριστιάν Βιέρι είναι οι πρώτοι σκόρερ των "ατζούρι" στα Παγκόσμια Κύπελλα. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά "παράσημα" του Ρομπέρτο Μπάτζιο του "Μικρού Βούδα" που γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1967 στο Καλντόνο.

Μέλος πολύτεκνης οικογένειας, ο πατέρας του ασχολούταν με πάθος με το ποδόσφαιρο και την ποδηλασία τον ονόμασε Ρομπέρτο λόγω του Μπονινσένια. Απο μικρός ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο έχοντας ως είδωλο τον Ζίκο ξεκίνησε απο τις ακαδημίες της τοπικής ομάδας ώσπου ο σκάουτερ Αντόνιο Μόρα τον έπεισε να υπογράψει στην Βιτσέντζα η οποία έδωσε το ποσό των 500.000 λιρετών για να τον ντύσουν στα "ασπροκόκκινα"..

Με τους "λανερόσι" μόλις σε ηλικία 15 ετών έκανε το ντεμπούτο του και μέχρι το 1985 είχε 36 συμμετοχές και 13 γκολ βοηθώντας την την περίοδο 1984-1985 να ανέβει στην Serie B. Το καλοκαίρι του 1985 η Φιορεντίνα θα δώσει 2,7 δισεκατομμύρια λιρέτες για να τον φέρει στην Φλωρεντία παρότι είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό στο δεξί γόνατο.

Λόγω αυτού του τραυματισμού αγωνίστηκε σε 5 αγώνες του ιταλικού Κυπέλλου και ντεμπούτο στο Πρωτάθλημα έκανε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1986 κόντρα στην Σαμπντόρια. Όμως το πρόβλημα στον μηνίσκο του δεξιού γονάτου συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί και υπεβλήθη σε νέα εγχείριση χάνοντας ουσιαστικά και την σεζόν 1986-1987 .

Θα το ξεπεράσει θα αρχίζει να παίζει όλο και συχνότερα, την χρονιά 1989-1990 με 17 γκολ θα αναδειχθεί δεύτερος σκόρερ στο καμπιονάτο ενώ θα φτάσει στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Γιουβέντους όπου η "Γηραιά Κυρία" θα το κατακτήσει έχοντας συνολικά 136 συμμετοχές και 55 τέρματα. 

Θα αγαπηθεί  πολύ από τους οπαδούς των "βιόλα", και όταν λίγο μετά τους διπλούς τελικούς του Κυπέλλου Ουέφα ανακοινώθηκε η παραχώρηση του Μπάτζιο στους "μπιανκονέρι" για το πόσο των 10 εκατομμυρίων ευρώ που ήταν ποσό-ρεκόρ για την εποχή εκείνη. ξέσπασαν ταραχές στην Φλωρεντία. Οι εξαγριωμένοι οπαδοί ήρθαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, με συνολικό απολογισμό 15 τραυματίες.

Ο ίδιος ο Μπάτζιο ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη που έτρεφε για τους "βιόλα" για αυτό και στην πρώτη αναμέτρηση των δύο ομάδων μετά την μετεγγραφή αρνήθηκε να εκτελέσει το πέναλντι που κέρδισαν οι "μπιανκονέρι".

Kατά την διάρκεια της αλλαγής του πήρε ένα κασκόλ της Φιορεντίνα που βρήκε στο γήπεδο και το φίλησε λέγοντας χαρακτηριστικά "βαθιά στην καρδιά μου θα είμαι πάντα μοβ(σ.σ. το χρώμα της Φιορεντίνα)".

Στο Τορίνο αντιμετώπισε εκ νέου προβλήματα τραυματισμών κάταγμα πλευρών τον Νοέμβριο του 1992 που τον άφησε εκτός για ένα μήνα, τον Μάρτιο του 1994 έκανε εγχείριση στον μηνίσκο και τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου πρόβλημα στο δεξί γόνατο.

Παρόλα αυτά μέχρι το 1995 που θα αγωνιστεί σε 200 παιχνίδια θα πετύχει 115 τέρματα ένατος σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις, κατακτώντας το ντάμπλ το 1995  και το Κύπελλο Ουέφα( του 1993 κόντρα στην Μπορούσια Ντόρτμουντ σε διπλούς τελικούς. 

Το καλοκαίρι του 1995 οι Μπέτεγκα,Λίπι και Ανιέλι αποφάσισαν ότι δεν συμπεριλαμβάνεται πλέον στα πλάνα τους θέλοντας με αυτό τον τρόπο να προωθήσουν τον νεαρό Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Την ευκαιρία δεν άφησε να πάει χαμένη ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι να τον ντύσει με τα χρώματα της Μίλαν προσφέροντας το ποσό των 6,8 εκατομμύρια δολλαρίων προκαλώντας τις αντιδράσεις των οπαδών της Γιουβέντους. 

Ο Μπάτζιο ο οποίος είχε προτάσεις απο Ίντερ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπλάκμπερν, και παρά τα συνήθη προβλήματα τραυματισμών είχε 28 συμμετοχές, 7 γκολ και 12 ασίστ οδηγώντας τους "ροσονέρι" στο Πρωτάθλημα Ιταλίας την περίοδο 1995-1996 και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης της σεζόν απο τους ίδιους τους οπαδούς .

Θα έρθει σε κόντρα με τον Φάμπιο Καπέλο για τον χρόνο συμμετοχής του ενώ και ο αντικαταστάτης του Όσκαρ Ταμπάρες δεν τον είχε στα πλάνα του αν και στην συνέχεια τον έπεισε και παίζοντας πίσω απο τον Ζορζ Γουεά είτε ως πλειμέικερ είτε ως αριστερός πλάγιος.

Όμως τα άσχημα αποτελέσματα έφεραν τον Μπάτζιο στον πάγκο και τον Ταμπάρες στην πόρτα της εξόδου. Αντικαταστάτης του ο Αρίγκο Σάκι με τον οποίο ο "μικρός βούδας" είχε ζητήματα απο το Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994.

Όμως η σεζόν για τους "ροσονέρι" ήταν κάκιστη και ο εκ νέου ερχομός του Καπέλο το καλοκαίρι του 1997 σήμαινε ότι ύστερα απο 67 παιχνίδια και 19 γκολ θα αποτελούσε παρελθόν απο το Μιλάνο. Πρώτη του επιλογή η Πάρμα αλλά ο Κάρλο Αντσελότι δεν τον πίστεψε για το σύστημα για το οποίο ήθελε να εφαρμόσει κάτι που όπως δήλωσε αργότερα το μετάνιωσε.

Θα καταλήξει στην Μπολόνια με την οποία σε 33 συμμετοχές θα πετύχει 23 γκολ απο τα οποία 22 στο Πρωτάθλημα ρεκόρ καριέρας και θα την βοηθήσει να πάρει το εισιτήριο για το Ιντερτότο και ταυτόχρονα να κερδίσει μια θέση στην 23αδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας.

Οι καλές εμφανίσεις στα γήπεδα της Γαλλίας ώθησαν τον πρόεδρο της Ίντερ Μάσιμο Μοράτι να τον υπογράψει, μάλιστα οι "νερατζούρι" ήταν η ομάδα που υποστήριζε μικρός. Όμως τραυματισμοί, κακά αποτελέσματα και συχνές αλλαγές προπονητών αποσυντόνισαν την ομάδα αφήνοντας την εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

   

Το καλοκαίρι του 1999 θα αναλάβει ο Μαρτσέλο Λίπι την Ίντερ αφήνοντας εκτός πλάνων του τον Μπάτζιο. Θα αγωνιστεί συνολικά σε 24 παιχνίδια πετυχαίνοντας 7 γκολ, δύο απο τα οποία έδωσαν την δυνατότητα στην Ίντερ να κερδίσει το τελευταίο εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λίγκ της περιόδου 2000-2001.

Με αυτές τις συνθήκες ήταν σίγουρο ότι δεν θα ανανεωνόταν το συμβόλαιό του κάτι που δεν το ήθελε και ο ίδιος, Νάπολι, Ρετζίνα, αλλά και ομάδες της Ισπανίας έδειξαν ενδιαφέρον αλλα ο ίδιος θα επιλέξει την Μπρέσια με σκοπό να έχει χρόνο συμμετοχής με απώτερο στόχο το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.

Θα φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού με το νούμερο 10 και στην κλασική του θέση αυτή του επιθετικού μέσου θα προσφέρει 10 γκολ και 10 ασίστ, οδηγώντας την στην έβδομη θέση που είχε πάρει ποτέ στο Πρωτάθλημα και την έξοδο στο Ιντερτότο.

Την περίοδο 2001-2002 θα χάσει τέσσερις μήνες λόγω προβλήματος στο αριστερό γόνατο επέστρεψε αλλά αντιμετώπισε νέο πρόβλημα με τον μηνίσκο στο αριστερό γόνατο, που είχε σαν συνέπεια να μπει στο χειρουργείο τον Φεβρουάριο του 2002.

Επανήρθε μέσα σε 76 ημέρες βοηθώντας την Μπρέσια να αποφύγει τον υποβιβασμό προκαλώντας την λαϊκή απαίτηση απο τον Τραπα΄τονι να τον συμπεριλάβει στην τελική 23αδα, ο οποίος όμως δεν πείστηκε τόσο λόγω του ότι θεωρούσε οτι δεν είχε την κατάλληλη φυσική κατάσταση αλλά και την ταυτόχρονη παρουσία των Τοτι και Ντελ Πιέρο.

Θα αγωνιστεί δύο ακόμη γεμάτα χρόνια με τους "μπιανκοατζούρι"  φτάνοντας συνολικά τα 101 παιχνίδια με την φανέλα της πετυχαίνοντας 46 γκολ. Στις 16 Μάϊου του 2004 κόντρα στην Μίλαν στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" μπήκαν οι τίτλοι τέλους στην ποδοσφαιρική του καριέρα.

 Προς τιμήν του η ομάδα απο την Λομβαρδία όταν ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του αποφάσισε να αποσύρει την φανέλα με τον νούμερο 10, ενώ κατά την διάρκεια της παραμονής του στο "Μάριο Ριγκαμόντι" πέτυχε και δύο σημαντικά ρεκόρ. 

Στις 16 Δεκεμβρίου του 2002 στην εντός έδρας νίκη επί της Πιατσέντζα με 3-1 σκόραρε το 300ο γκολ της καριέρας του σε όλες τις διοργανώσεις και μαζί με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο που έχουν 319 υπολείποντανπίσω μόνο από τον Σίλβιο Πιόλα και τον Τζουζέπε Μεάτσα.

Επίσης στις 14 Μαρτίου του 2004 απέναντι στην Πάρμα πέτυχε το 200ο γκολ στην Serie A και συνολικά με τα 205 γκολ είναι ο 7ος  κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο καμπιονάτο και είναι ο 4ος κορυφαίος Ιταλός σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις έχοντας 318 γκολ σε 699 συμμετοχές πίσω απο τους Ντελ Πιέρο, Μεάτσα και Πιόλα.

Με την φανέλα των "ατζούρι" αγωνίστηκε 56 φορές πετυχαίνοντας 27 γκολ και μαζί με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο κατέχουν την τέταρτη θέση στην λίστα των τοπ σκόρερ όλων των εποχών. Έκανε ντεμπούτο στις 16 Νοεμβρίου του 1988 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Ολλανδία στην Ρώμη.

Πήρε μέρος σε τρεις τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων ξεκινώντας από το 1990 στην πατρίδα του όπου κυρίως ως αλλαγή αγωνίστηκε σε 5 παιχνίδια όπου πέτυχε το γκολ της διοργάνωσης απέναντι στην Τσεχοσλοβακία, ενώ σκόραρε και απέναντι στην Αγγλία στον αγώνα για την τρίτη θέση.

Στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994 οι εμφανίσεις του Μπάτζιο ήταν εκπληκτικές αφού χωρίς υπερβολή πήρε την ομάδα στις πλάτες του. Έπαιξε και στα εφτά παιχνίδια, όμως η απόδοση του στα νοκ-αουτ ματς ήταν εκπληκτική αφού ουσιαστικά με τα δικά του γκολ απέναντι σε Νιγηρία εις διπλούν, και από ένα σε Ισπανία και Βουλγαρία οδήγησε την "Σκουάντρα Ατζούρα" στον τελικό της διοργάνωσης.

Απέναντι στην Βραζιλία το παιχνίδι έληξε χωρίς γκολ τόσο στην κανονική διάρκεια, στην παράταση και όλα θα κρίνονταν στην διαδικασία της "ρώσικης ρουλέτας" όπου ο "Il Divin' Codino"(σ.σ. η θεική αλογοουρά) έχασε το κρίσιμο πέναλντι.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το συγκεκριμένο γεγονός ενέπνευσε γνωστή εταιρία τηλεπικοινωνιών να γυρίσει διαφημιστικό σποτάκι όπου στην συγκεκριμένη διαφήμιση ο Μπάτζιο ευστοχεί και χαρίζει στην Ιταλία το Παγκόσμιο Κύπελλο

Η τελευταία παρουσία του σε παγκόσμιο Κύπελλο πραγματοποιήθηκε το 1998 στα γήπεδα της Γαλλίας όπου είχε τέσσερις συμμετοχές σκοράροντας απέναντι σε Χιλή και Αυστρία αντίστοιχα. Μάλιστα απέναντι στους Νοτιοαμερικάνους σκόραρε με πέναλτι που το κέρδισε και το εκτέλεσε ο ίδιος εύστοχα και ώθησε γνωστή εταιρία αλκοολούχων ποτών να γυρίσουν ένα ακόμα διαφημιστικό σποτάκι.

Αντίθετα δεν πήρε μέρος σε κάποια τελική φάση EURO ούτε το 1996 στην Αγγλία, ούτε σε Ολλανδια και Βέλγιο το 2000. Στις 28 Απριλίου του 2004 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Ισπανία στην Γένοβα θα αγωνιστεί για τελευταία φορά φορώντας μάλιστα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. 

Μετά την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους   ασχολήθηκε με το διαδίκτυο έχοντας την δική του ιστοσελίδα, και τον Αύγουστο του 2010 ανέλαβε ως πρόεδρος του τεχνικού τομέα της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, μια θέση στην οποία έμεινε μέχρι και τον Ιανουάριο του 2013 όταν και παραιτήθηκε. Ακόμα έχει δίπλωμα προπονητικής UEFA Pro και έχει το δικαίωμα να κοουτσάρει επαγγελματικές ομάδες.

Απο τον Ιανουάριο του 1988 ασπάστηκε τον Βουδισμό ανοίγοντας στην συνέχεια σχολή Σόκα Γκάνται στο Τιένε και απο τον Οκτώβριο του 2014 εγκαινίασε το μεγαλύτερο κέντρο για την βουδιστική κουλτούρα στην πόλη Κόρσικο στην Λομβαρδία.   

Το 2001 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο "Una porta in cielo(σ.σ. Μια πόρτα στον παράδεισο)"  όπου περίεγραφε την πορεία του στο ποδόσφαιρο, την σχέση του με τον βουδισμό αλλά και την σχέση του με τους διάφορους προπονητές που συνεργάστηκε. 

Το World Soccer τον κατέταξε στην 16η θέση στην λίστα του για τους 100 κορυφαίους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα, που ήταν η υψηλότερη για Ιταλό ποδοσφαιριστή, Το 2000 ψηφίστηκε ο παίκτης του αιώνα για την Ιταλία.

Το 2002 επιλέχθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα της FIFA, και το 2003 του απονεμήθηκε το βραβείο "Golden Foot" για την προσωπικότητα και την ικανότητα του. Το 2011 εντάχθηκε στο ιταλικό Hall of Fame, ενώ το 2014 σε γκάλοπ της FIFA ψηφίστηκε ως το ένατο καλύτερο δεκάρι όλων των εποχών.

Κατέλαβε την 24η θέση  στην λίστα του Guardian με τους 100 κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών