Μια Μπράγκα που «χαλάει» την πιάτσα…

Ημέρα χτες προκριματικών Ch. League και τα αποτελέσματα ήταν τα περισσότερα όπως τα περιμέναμε με τους «ισχυρούς» από τα ζευγάρια να προκρίνονται εις βάρος των αδυνάτων. Το αντίθετο μόνο συνέβη στο Ουντινέζε Μπράγκα με τους Πορτογάλους να προκρίνονται στα πέναλτι αποδεικνύοντας πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορείς να λάμψεις χωρίς αλόγιστο ξόδεμα αρκεί να  την «ψάχνεις».

 Η  πόλη της Μπράγκα δεν έχει δα και τον τεράστιο πληθυσμό ούτε η ομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη σε σχέση με τις Πόρτο , Μπενφίκα έστω και την Σπόρτινγκ από πλευράς κόσμου και τίτλων. Ένα κύπελλο Πορτογαλίας κάπου την δεκαετία του 60 είναι ότι στολίζει την τροπαιοθήκη της. Κι όμως από το 2006 και μετά προσπαθούν σε σωστές βάσεις να χτίσουν μια ομάδα η οποία  έχει σημειώσει επιτυχίες για τον κόσμο της και αρκετά κέρδη για τους ιδιοκτήτες της. Τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου άσχημα γι αυτήν μια δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 2010 και εδραίωση στην τετράδα,  και φυσικά φιναλίστ στο Europa League της σεζόν 2011 αποκλείοντας ομάδες θρύλους στο διάβα της όπως την Λίβερπουλ, την Δυναμό Κιέβου και την Μπενφίκα.

Μην μου πει κανείς τώρα « σιγά τον πολυέλαιο» δεν νομίζω οι ομάδες μας να έχουν πάει σε τελικό διοργάνωσης πρόσφατα και πάνε 10 χρόνια από τότε που o «Panathinaikos» περνούσε στους 8 του κυπέλλου Ουέφα. Από τότε μόνο με «ελπίδες και πρωτοσέλιδα» ζούμε. Το θέμα είναι βέβαια πως η Μπράγκα το καταφέρνει και όχι πως εμείς δεν…

Το σημαντικό για εκείνους είναι ότι έχουν δημιουργήσει έτσι το ποδοσφαιρικό τους τμήμα όπου οι ρόλοι να είναι πλήρως διακριτοί. Ο προπονητής είναι προπονητής, ο τεχνικός διευθυντής αξιολογεί το υπάρχον ρόστερ και ψάχνει για προσθήκες «υψηλής προστιθέμενης αξίας» και η διοίκηση ασχολείται με τα οικονομικά του «μαγαζιού». Ξέρετε πως τα τελευταία χρόνια η Μπράγκα κάθε σεζόν έχει θετικό ισοζύγιο στον μεταγραφικό της σχεδιασμό; Πως το καταφέρνουν αυτοί να συνδυάζουν πωλήσεις και επιτυχίες; Μα φυσικά  «ψάχνοντας»  για παίκτες νεαρής ηλικίας με ταλέντο και με φιλοδοξίες για να περάσουν σε μεγαλύτερα κλαμπ. Ούτε γυρολόγους ούτε «προτάσεις από τα ΜΜΕ». Τα 4 τελευταία χρόνια οι πωλήσεις παικτών φτάνουν σε ύψος 8 εκατομμυρίων €/ έτος κατά μέσο όρο την στιγμή που ο Παναθηναϊκός ξεπούλησε πέρυσι τον Σισέ με 5 εκατομμύρια.

Και η ουσία είναι μία πως ο σύλλογος ακόμα και αν αλλάζουν τα πρόσωπα δεν αλλάζει πολιτική. Στην Ελλάδα έχουν περάσει άνθρωποι που στο πρόσφατο παρελθόν εργάστηκαν στην Μπράγκα ή εργάζονται τώρα, και όμως δεν καταφέραμε να πάρουμε τίποτα από αυτούς (ή καλυτερα και απο αυτούς). Τον Φρέιτας τον είπαμε «σοκοφρέιτας» τον Μασάδο τον έδιωξε ο Άρης κακήν κακώς τον Φερείρα τον κράζουμε γιατί « δεν γούσταρε» τον Καραγκούνη και τέλος ο Πεσέιρο που χλευάστηκε όσο λίγοι προπονητές από τον κόσμο της ομάδας του θα τον βλέπουμε κάθε δεύτερη Τριτοτετάρτη στην τηλεόρασή μας. Να δούμε  ο Ζαρτνίμ πως θα ξεπεράσει αυτή την μπόρα αν και χλωμό το βλέπω… γιατί για τους Έλληνες τις νίκες τις κάνει ο πρόεδρος «δεν περιμένει από κανέναν Αντωνίου» που λέει και η γνωστή διαφήμιση