Ήταν ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς που ανέδειξε το ιταλικό ποδόσφαιρο στην δεκαετία του '80. Η πιο σημαντική στιγμή όμως στην καριέρα του ήταν η συμμετοχή στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας όπου αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής πετυχαίνοντας γκολ στον νικηφόρο τελικό επί της Δυτικής Γερμανίας με 3-1.
Γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1955 στην πόλη Σοννίνο της επαρχίας της Λατίνα στην ομάδα της οποίας ξεκίνησε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα την περίοδο 1973-1974 στην SERIE C έχοντας 28 συμμετοχές και 7 γκολ. Τον εντόπισε η Μπρέσια η οποία τον αγόρασε και την τριετία 1974-1977 έπαιξε στην SERIE B έχοντας 80 συμμετοχές και 29 γκολ .
Το καλοκαίρι του 1977 η Ίντερ εντυπωσιάστηκε από τις εμφανίσεις του "Spillo(σ.σ. η βελόνα)" επειδή ήταν λιγνός στις χαμηλότερες κατηγορίες και κίνησε τις διαδικασίες ούτως ώστε να τον κάνει δικό της. Στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" παρέμεινε για μια εντεκαετία μέχρι και το 1988 κατακτώντας 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας το 1980, 2 Κύπελλα Ιταλίας το 1978 και το 1982.
Συνολικά με τους "νερατζούρι" έφτασε τις 466 συμμετοχές που τον κατατάσσει στην ένατη θέση της λίστας όλων των εποχών και τα 209 γκολ πίσω μόνο από τον μεγάλο Τζιουζέπε Μεάτσα. Το καλοκαίρι του 1988 θα έρθει σε κόντρα με τον Τραπατόνι και θα αποχωρήσει απο το Μιλάνο με προορισμό την Γιουβέντους.
Στο Τορίνο θα αγωνιστεί μόνο για μία χρονιά, αφού αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού και έτσι είχε 34 συμμετοχές και 15 γκολ. Το καλοκαίρι του 1989 αρχικά είχε μιλήσει με την Άσκολι, αλλά τελικά δεν συμφώνησαν και επέστρεψε στην Μπρέσια.
Εκεί θα ολοκληρώσει την καριέρα του έχοντας την τελευταία σεζόν 1989-1990, 33 συμμετοχές και 7 γκολ αντίστοιχα ανακοινώνοντας το καλοκαίρι του 1990 την απόσυρσή του. Μάλιστα είναι ο ρέκορντμαν στο σκοράρισμα όσον αφορά το Κύπελλο Ιταλίας με 56 γκολ σε 93 εμφανίσεις και ο κορυφαίος Ιταλός σκόρερ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ/Europa League με 25.
Η παρουσία του στους "ατζούρι" ξεκίνησε από μια "καραμπόλα" αφού ο Έντσο Μπέαρζοτ τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για το Κύπελλο Εθνών της Ιταλίας το 1980 στην θέση του τιμωρημένου Πάολο Ρόσι. Πράγματι στις 18 Ιουνίου του 1980 απέναντι στο Βέλγιο στο "Ολίμπικο" έκανε το ντεμπούτο του και δύο χρόνια αργότερα πανηγύρισε με την Ιταλία τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή.
Στα γήπεδα της Ισπανίας αγωνίστηκε κόντρα στην Αργεντινή, στον ημιτελικό με την Πολωνία, ενώ στον τελικό με την Δυτική Γερμανία μπήκε ως αλλαγή στο 8ο λεπτό στην θέση του τραυματία Γκρατσιάνι και βγήκε ως αλλαγή στο 89ο λεπτό για να μπει ο Καούζιο προλαβαίνοντας να βάλει και αυτός το λιθαράκι του στην νίκη επί της "νάσιοναλμάντσαφτ".
Τέσσερα χρόνια αργότερα στο Μεξικό αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της παρουσίας της Εθνικής Ιταλίας σκοράροντας απέναντι σε Βουλγαρία, Αργεντινή και με την Νότιο Κορέα όπου μάλιστα έτυχε δύο γκολ. Το εμπόδιο της Γαλλίας στην φάση των "16" αποδείχθηκε ανυπέρβλητο και έτσι δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της στην συνέχεια.
Στις 22 Ιουνίου του 1988 στην Στουτγκάρδη απέναντι στην Σοβιετική Ένωση στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος φορώντας για 61η και τελευταία φορά την φανέλα της Εθνικής πετυχαίνοντας και 25 γκολ, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση στην λίστα των σκόρερ όλων των εποχών μαζί με τους Αντόλφο Μπαλοντσιέρι και Φίλιππο Ιντζάγκι.
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας ανέλαβε από το 1995 έως το 1998 ως τεχνικός διευθυντής της Πάντοβα και στην συνέχεια ως σκάουτερ της Ίντερ. Πήρε μέρος με την εθνική ομάδα μπιτς σόκερ στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1995 και του 1996 όπου ήταν και πρώτος σκόρερ.
Τον Νοέμβριο του 1991 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Μπρέσια με τους χριστιανοδημοκράτες, ενώ το 1996 διεκδίκησε θέση σε ένα απο τα δύο σώματα που αποτελούν το ιταλικό κοινοβούλιο χωρίς όμως επιτυχία. Απο τo 2000 είναι ποδοσφαιρικός αναλυτής στο κανάλι Al Jazeera, ενώ απο τον Σεπτέμβριο του 2020 έχει δική του στήλη στην RAI 2.